Astrid leest: De toevallige tijdreis van Carlo Ganz

Er zijn ouders die niet geloven in belonen en straffen, die hun kinderen intrinsiek willen motiveren en die lezen beschouwen als een waardevolle bezigheid waarvoor je geen externe aanmoediging hoeft te geven. Jep, er zijn zo’n ouders. En dan zijn er moeders zoals ik, die lezen zeer waardevol vinden (check) en dromen van intrinsiek gemotiveerde kinderen (check, check), maar die in de tussentijd – op weg naar de Ideale Wereld – lustig gebruik maken van

de beste vriend van elke opvoeder met een missie: de praktijk van de zachte omkoperij.

Minder filosofisch gesteld: toen Astrid (11) vroeg om een regenboogkleurige Pop It – de nieuwste hype op de speelplaats en als gadget de waardige opvolger van de volkomen onwaardige fidget spinner – zei ik: “Oké, maar schrijf eerst eens een boekbespreking!”

In het najaar van 2020 publiceerde Leen Vandereyken immers een jeugdboek bij uitgeverij Horizon. Leen kaapte in 2019 de derde prijs weg in onze columnwedstrijd met een heerlijke tekst over vrouwen in bikini die dwangmatig aan hun eigen billen frunniken. Op This Is How We Read maken we graag plaats voor schrijftalent uit onze (virtuele) kennissenkring – hallo, Isabel, hallo, Ellen en hallo, Berry – en dus zijn we al een tijdje van plan om een recensie te brengen van Leens ‘De toevallige tijdreis van Carlo Ganz’, met illustraties van Shamisa Debroey. Nu is het publiek geheim (lees dit interview, mensen) dat we als redactie niet graag beloftes breken – dat creëert schuldgevoelens – maar ook altijd minder blogtijd kunnen vrijmaken dan we zouden willen.

Reden te meer om (voor het zachte prijsje van één regenboog Pop It) een freelance kinderrecensent voor onze kar te spannen.

Hieronder lees je wat Astrid vond van Leens boek.

Deze week las ik ‘De toevallige tijdreis van Carlo Ganz’. Het was een leuk boek en ik had ongeveer een halve week de tijd nodig om het boek uit te lezen. 

Het boek ging over een jongen genaamd Carlo Ganz die door een tornado per ongeluk ergens 15 jaar later belandt. Hij zoekt zijn huis terug, maar als hij thuiskomt is alles compleet veranderd. Zijn zus die eerst een baby was is nu een tiener, en hij heeft nog een zus bijgekregen. Zijn ouders zijn ook gescheiden, en zijn vader is nu heel rijk en heeft een nieuwe vrouw Farah, terwijl zijn moeder helemaal zen is geworden. En zijn oma wil dolgraag terug jonger worden. 

Samen met zijn nieuwe zus bouwt hij een tijdmachine, om terug naar vroeger te gaan, maar zijn familie lijkt nu veel gelukkiger, en als hij teruggaat, zou zijn nieuwe zus wel weer bestaan? 

Ik vond het een grappig boek met leuke tekeningen. Mijn favoriete personage was Ida, omdat ze heel grappig getekend werd en omschreven als een norse panda, en ik vond ook dat het boek een mooi einde had. Iedereen had ook leuke namen. Bijvoorbeeld VliegJensVlug en FarahWay moest ik hard om lachen.  

Ik zou zeker aanraden om dit boek eens te lezen, want als je erin begonnen bent lees je gemakkelijk verder omdat het zo’n fijn boek is om te lezen. Zelf wil ik zeker nog boeken van Leen Vandereyken lezen. Dit boek is leuk voor lezers vanaf 9 jaar en ouder die houden van grappige verhalen.   

PS: Ik weet niet hoe het op de speelplaats zat, maar thuis was Astrid afgelopen week langer (en enthousiaster) in de weer met het boek dan met haar Pop It. (Insert big motherly grin + ‘I love it when I’m right’-face) Soms hebben kinderen een duwtje nodig, ik schreef het al.

PPS: Astrid leest niet alleen, ze schrijft ook en soms wint ze zelfs.

PPPS: Een bespiegeling over belerende boekjes