Het verdriet van Roald Dahl

Op 3 augustus komt To Olivia in de filmzaal, een biopic over een duistere periode in het leven van ’s werelds grappigste kinderboekenschrijver, Roald Dahl. Gaat dat zien, gaat dat zien. En eet er twee toverballen bij, ‘want één is nooit genoeg’.

Het begint met zo’n scène waar wij doodgraag naar kijken (en stikjaloers van worden). Roald Dahl – ergens in de 40 – leest een groep kinderen voor uit zijn boek De Reuzenperzik. Na afloop dolt hij wat met zijn vrouw, de glamoureuze Hollywoodactrice Patricia Neal. Vervolgens gaan ze naar huis – in hun geval een heerlijk, Brits landhuis, waar hun drie kinderen avonturen beleven in de tuin, aangevuurd door de fantasie van hun creatieve ouders. Waar kunnen we deze blauwdruk van het gezinsleven bestellen? #familygoals

Of wacht, hou die online aankoop nog even tegen. Al na tien minuten maakt regisseur John Hay duidelijk dat het perfecte plaatje wel wat barsten vertoont. De Reuzenperzik heeft slecht verkocht (slechts 2633 exemplaren – Dahl spuwt de cijfers uit). De schrijver probeert de lage oplage te compenseren met een hoge alcoholconsumptie. Zijn vrouw Patricia mist de spotlights. Hun peuterzoontje Theo heeft een ernstig verkeersongeval overleefd, maar niet zonder kleerscheuren. Allemaal wat minder rozig en benijdenswaardig. En dan moet het echte drama nog komen.

Begin 1962 sterft Dahls oudste dochtertje Olivia, op dat moment 7, aan een complicatie van de mazelen.

Wat volgt is een aangrijpende film over een koppel dat tegen de bodem knalt en moeizaam weer rechtkrabbelt. Het script is gebaseerd op de biografie van Dahls echtgenote door Stephen Michael Shearer Patricia Neal: an Unquiet Life. Dat zorgt voor evenwicht –

de film is allesbehalve een ‘wat-was-Dahl-toch-een-leuke-vent’-show.

Tegelijk doet de prent geen afbreuk aan je bewondering voor de man, als je die (zoals ik) vooraf zou voelen. Dahl was gewoon een imperfecte mens (met een lievelingskind, een groot ego en de verwachting dat zijn vrouw wel voor de kinderen zou zorgen), voorzien van een bovenmenselijk grappige en aanstekelijke fantasie (door vrouwlief Pat tijdens een ruzie getypeerd als ‘dat gestoorde gelul dat uit jouw kop komt, schrijf toch zoals Enid Blyton, dàt willen kinderen lezen’).

Drie scènes gingen recht naar mijn hart. (1) Pat en Roald zoeken troost bij een kerkvader, maar komen thuis van een koude kermis vol zielloos gewauwel. Hun woede daarom brengt hen (even) weer samen. (2) Pat doet auditie voor een rol met acteur Paul Newman (foto hierboven). Ook moeders doen (soms) via creatieve weg aan rouwverwerking. Ze pakt de rol en die wordt haar grote triomf – je gunt het de gebroken moeder met elke vezel in je lijf. Voor Dahl voert de weg uit het tranendal naar de publicatie van Sjakie en de Chocoladefabriek. (3) Middelste kind Tessa wordt door haar vader lang over het hoofd gezien. Maar op een dag zal zij met Dahl naar de plaatselijke snoepwinkel mogen, en daar in haar bestelling haar dode zusje eren. Tearjerker alarm (maar niet pathetisch). En plechtig voornemen: ik koop alleen nog toverballen per twee!

To Olivia met Hugh Bonneville als Roald Dahl, vanaf 3 augustus 2022 in de Belgische bioscoop. Je ziet de schrijver in de film meermaals in z’n schrijfhut zitten, in zijn speciale stoel met een slaapzak over z’n knieën… die stoel waar Eveline al eens ging inzitten in het Roald Dahlmuseum – inderdaad!

PS: Kurt volgt een cursus Schrijven voor Kinderen, Dahl-style en ook Shirley (over Shirley Jackson) en Colette zijn heerlijke literaire films