Fotoboeken boven!

In tijden waarin ik de ‘clutter’ in mijn huis probeer te beheersen, ben ik strenger dan ooit op de boeken die ik koop. Ik ga weer volop naar de bibliotheek (dank u, dochters) en vraag uitgeverijen vaker om een digitaal recensie-exemplaar van romans. Alleen voor mooie fotoboeken maak ik een uitzondering.

Het idee dat beeldcultuur vluchtig is, is aan mij niet besteed.

Ik bekijk eenzelfde reeks foto’s graag meerdere keren – op verschillende momenten, in verschillende stemmingen. Ik fotografeer zelf en geloof echt dat je een betere fotograaf wordt, door nauwkeurig te kijken en goed na te denken over beelden die je raken.

Een fotoboek waar ik altijd weer naar teruggrijp is ‘The Russian Heart – Days of Crisis and Hope’ van fotojournalist David C. Turnley. Ik tikte het op de kop in De Slegte, toen ik net aan mijn opleiding Slavistiek begon, en heb het sindsdien al letterlijk honderden keren doorbladerd. Turnley doet aan reportagefotografie op hoog niveau. Hij trok in 1991 en 1992 door een Rusland dat net het Sovjetjuk van zich had afgeschud. Hij legt de geschiedenis vast terwijl ze zich ontvouwt (de tanks, de vlaggen) en vat hevige emoties (de trots, de wanhoop). Hij toont wat niet gezien mag worden (de gevangenissen) of te vaak ongezien blijft (het kindergezicht tussen de koude legerjassen).

Net als bij het werk van Jimmy Kets, vraag ik me bij Turnley altijd ietwat jaloersig af: “Waarom gebeurt er toch altijd iets spannends vlak voor zijn lens?”

Ook mijn exemplaar van ‘Rivages’ van Lara Gasparotto vertoont lichte slijtagesporen van het vele doorbladeren.

Gasparotto is een fee met een fototoestel.

Bij haar geen historische reportages, maar dromerige beelden waarbij een beetje schrijver zo een hele roman verzint. Vergis je echter niet: Gasparotto vertelt sprookjes uit de onderwereld. De decors ademen verval, de hoofdrolspelers passen in geen enkele reclamespot.

De twintigers voor haar lens zijn naakt, ze zijn wild, ze bloeden uit hun neus en duiken in vuil water.

Maar wel op zo’n manier dat je er op hun trip oprecht zou willen bij zijn. Omdat je meteen dat liedje van Sia hoort als imaginaire soundtrack: ‘Hey, I heard you were a wild one. If I took you home, it’d be a home run.’

In ‘Rivages’ heeft Gasparotto duidelijk goed nagedacht over de manier waarop ze haar foto’s presenteert. Beelden staan niet zomaar naast elkaar. Ze gaan in dialoog. Toevallig denk ik tegenwoordig veel na over de optimale lay-out en samenplaatsing van foto’s. Sinds mijn drie dochters op school zitten, heb ik eindelijk tijd voor twee projecten die ik al jaren wou aanpakken: ontspullen (zie de intro van dit stuk en deze oude ambitie) en fotoboeken maken. Ik fotografeer graag en mijn kinderen houden van poseren. Bovendien zijn ze mijn camera zo gewend dat ze ‘m ook vaak negeren – wat ik nog liefst heb. Dat resulteert dus in duizenden gezinsfoto’s op de computer, waar ik nu eindelijk mee aan de slag ga. Dat wordt sowieso een werk van lange adem. Ik ben net klaar met het babyboek van Johanna – geboren in 2013. Nog een hele periode bij te benen dus.

De duik in de familiearchieven biedt tegelijk ook cadeau inspiratie. Voor de nakende verjaardag van mijn vader maakte ik een collage van enkele familiefoto’s. Ik liet de foto op canvas op schilderijformaat 80×60 afdrukken – momenteel hangt er een Uncle Sam poster in zijn bureel, die leek me wel toe aan vervanging. Ik heb lang getwijfeld of ik voor een enkel beeld zou gaan – stijlvol, eenvoudig – of voor een collage. Ik ben blij dat ik de laatste optie koos voor de canvas foto: de gebruikte beelden komen uit dezelfde shoot, dus het werd geen allegaartje. En ik denk dat mijn ouders het gaan waarderen om een grote familiefoto te hebben in combinatie met drie gezinsfoto’s van hun dochters. Zondag is het feestje, dan weet ik of het cadeau in de smaak viel…

PS: Een babbel met Steve Mc Curry of met Marc Lagrange

PPS: Fotografeer eens een boek en tips voor betere smartphone fotografie