Column

Column op woensdag: Lamantijnen vangen

Tijdens de zomervakantie presenteert This Is How We Read elke woensdag één van de genomineerden van onze columnwedstrijd 2016. Eind augustus bekronen we de eindwinnaar met vijf boeken en een spectaculaire cupcaketoren.

zee

Vandaag beslist Esma lamantijn te gaan vangen. Dat is geloofwaardiger dan pinguïns, toch?

‘En waar kom jij vandaan, jongedame?’ Een niet-onaantrekkelijke man naast me maakt de gesp van zijn veiligheidsgordel los. Het uitdovend lichtje dat gepaard gaat met het herkenbare ploem-geluid, betekent blijkbaar ook dat het tijd is om te socializen.

Persoonlijk hou ik graag mijn veiligheidsgordel aan tijdens een vlucht, zoals ik ook liever geen gesprekken aanga met vreemden.

Ik ben nu eenmaal niet goed in koetjes en kalfjes. Bovendien zit ik in een existentiële crisis verwikkeld, dus wat zou ik over mezelf moeten vertellen?

‘Ik ben oorspronkelijk van de Balkan, maar ik woonde een tijd in België.’ Ik antwoord droog maar beleefd, zonder intentie de conversatie aan te wakkeren.

‘Aangenaam, ik ben Javier. Ik ben van Chili en was in Brussel voor een internationale conventie. Ik ben beursmakelaar.’ Alsof ik hem vol interesse een wedervraag had gesteld – bewust niét dus. ‘Wat brengt je op deze vlucht en wat deed je in België?’

Mmm… Misschien moet ik mijn toevlucht nemen richting toilet. Het rode bezetlampje en de zuchtende rij achteraan het vliegtuig symboliseren de stijgende frustratie en paniek in mijn hoofd. Had ik zelf maar een rood zwaailicht met ‘bezet’ op mijn hoofd. Maar dan brengen de rode lichtjes me plots op ideeën.

‘Ik verhuisde destijds naar Antwerpen omdat ik mijn beroep in mijn geboorteland niet kon uitoefenen. Het was zwaar, maar mijn passie was te groot.’

‘Oh? Vertel.’

‘Ik was professionele buikdanseres in Bulgarije, maar had er mijn buik van vol.’ Trots op mijn spontane woordspeling strijk ik giechelend een losse haarlok achter mijn oor en gooi ik mijn kin al flirtend in de lucht – zo doen ze dat immers in de films.

In mijn verbeelding zie ik mezelf het hoofd gracieus achterover tillen, waarbij mijn lange krullen mee schudden met de rinkelende ketting rond mijn blote buikdansnavel

– in het echt zag ik er waarschijnlijk eerder uit als een dulle griet met vliegangst en een nekspasme. ‘Ik wilde een andere richting uit in de exotische dans, als je begrijpt wat ik bedoel. Meer geld in het buitenland, minder kans op verbanning in mijn thuisland.’

‘Zo, dus je bent – ongemakkelijke kuch – exotische danseres. Interessant.’ Er verschijnen fonkels in Javiers donkere ogen. Rond zijn volle lippen vormt zich een vermakelijke grijns.

‘Toen wel, maar na een tijdje werd ook dat saai. Nu heb ik geld genoeg om te doen wat ik ook maar wil.’

‘En dat is?’

Als ik dat nu eens zelf wist, zat ik niet op een vliegtuig naar Buenos Aires, maar ging ik gewoon netjes naar mijn tweede jaar Rechten. En niet als een besluiteloze puber naar een Argentijns gastgezin om Spaans te leren en het zesde jaar humaniora nog maar eens op een andere wijze te herdoen.

‘Lamantijnen vangen. Je weet wel, van die grote, logge zwembeesten, met te kleine vinnen om zich fatsoenlijk te kunnen behelpen. Het is een bedreigde diersoort. Ik ga ze redden van de ondergang.’

Ostentatief steek ik de oortjes van mijn Ipod in. Genoeg ridicule small talk voor mij. Mijn ogen vallen langzaam dicht tot ik vlak voor de landing door een stewardess op de schouder wordt wakker getikt. Wanhopig Javiers blik ontwijkend blijf ik uit het raam staren.

‘Nog veel succes met je reddingsactie.’

‘Dank je, dat ga ik nodig hebben.’ Vooral als ik mezelf ooit wil zien te redden.

Aan de bagageband besef ik even later dat ik niet eens weet of er lamantijnen leven in Argentinië. Pinguïns, die wel. Maar pinguïns vangen, klinkt nóg belachelijker en ongeloofwaardiger, toch?

Esma Veres deelt het leven met een onverwoestbare backpack. Ze zijn onafscheidelijk en hebben samen al heel wat meegemaakt. Elk zakje, scheurtje en doffe plek houdt een levensverhaal verborgen. Wat er in de rugzak zit, verandert even vaak als Esma’s gedachtesprongen en levensmissie. Maar dat heb je nu eenmaal met mensen die zich nergens, en tegelijk overal thuis voelen.

PS: Meer columns? Ook Aline, Tyche, ValerieJasper, Ann, Sofie en Ans maken kans om de 2e editie van onze columnwedstrijd te winnen.