Persoonlijk,  Uitgelezen

Vanessa Diffenbaugh – over bloemen en baby’s

Arm, lief Karolientje. Terwijl ze nog in mijn buik zat, werd ze door haar bloggende, literatuurzieke moeder (aka moi) al meegesleept naar de Libris Literatuurprijs.

IMG_5450_MG_5244

En nog voor ze de wereld leerde kennen, had ze ontmoetingen met Libanese en Russische schrijfsters die dingen beweren als

Mijn eerste nummer schreef ik over en voor mijn dochter, maar ze heeft het niet één keer gezongen. Ik begrijp en respecteer dat volkomen. Lees interview

Ik herinner me dat ik tegen de gynaecoloog zei: ‘Wat is dat toch? Elke keer als ik zwanger ben, laait de oorlog herop en moet ik vluchten.’ Waarop hij zei: ‘Neem geen kinderen meer. Misschien krijgen we dan vrede.’ Lees interview

Ook nu Karolien er is, gun ik haar geen rust. Om haar aan jullie voor te stellen, onderwierp ik haar aan een kleine fotoshoot. Kwestie van haar geboorteaankondiging (27 augustus, 13u59 – 53 cm en 3.9 kg) aan een roman te kunnen koppelen. Een hele mooie roman, over de symbooltaal van bloemen en de complexiteit van moeder-dochter relaties.

Karolien_sm_23

HET BOEK: Vanessa Diffenbaugh, De verborgen taal van bloemen, Unieboek/Het Spectrum, 382 p

Als tienjarig meisje beging Victoria Jones een afschuwelijke misstap tegenover haar pleegmoeder. Sindsdien straft ze zichzelf door elke liefdevolle relatie uit de weg te gaan. De tienerrebel kent maar één passie: bloemen en hun symbooltaal. Wanneer Victoria de jeugdzorg verlaat, ontpopt ze zich in geen tijd tot één van San Francisco’s meest gewilde bloemisten. De onverwachte confrontatie met een jongen uit haar verleden leert Victoria dat ze moet leren praten met mensen – zonder de veilige omweg van haar bloementaal – als ze ooit het geluk wil vinden. Een meeslepende roman over jeugdzonden, vergeving en moederliefde. Wat Patrick Süskind in Het Parfum deed voor geuren, doet Vanessa Diffenbaugh voor boeketten: ze ontleedt hun betekenis voor de extreme liefhebber.

Karolien_sm_24FRAGMENT:

Ze was perfect. Dat wist ik vanaf het moment dat ze uit mijn lichaam tevoorschijn kwam, wit en nat en huilend. Naast de vereiste tien vingers en tien teentjes, het kloppende hart en de longen die zuurstof in- en uitademden, had mijn dochter een talent voor geschreeuw. Ze wist hoe ze zichzelf moest laten horen. Ze wist hoe ze naar iets moest grijpen en hoe ze zich kon vastklampen. Ze wist wat ze moest doen om te overleven. Ik begreep niet hoe het mogelijk was dat een lichaam met zoveel imperfecties als het mijne zo’n perfect wezentje had kunnen voortbrengen, maar wanneer ik in haar ogen keek, zag ik dat het kon.

10jFRAGMENT:

Ze had haar ogen open en keek naar mijn vermoeide gezicht… Dan gaf ze me een soort van scheef lachje en in die woordeloze uitdrukking zag ik dankbaarheid, en opluchting en vertrouwen. Ik wilde wanhopig graag dat ik haar niet zou teleurstellen.

PS: Van vrij 28/8 tem vrij 13/11 ben ik met zwangerschapsverlof. Ik overbrug die periode met stukken uit mijn archief (zoals deze recensie van Diffenbaugh, die in het juninummer 2011 van Psychologies verscheen) of teksten die ik deze zomer schreef. De foto’s van Karolien dateren uiteraard van na 27 augustus…

PPS: De quotes uit Diffenbaughs boek haalde ik van GoodReads. Vertalen deed ik zelf.

PPPS: Graag wat meer spanning? Eveline las de thriller Lieve Mama van Esther Verhoef.