Persoonlijk

Het verhaal van Ana, Lisa en Louise

Als ik niet met mijn neus tussen de boeken zit, sta ik in een danszaal een klets ballerina’s te entertainen. En dat er raakvlakken zijn tussen mijn leven als dansjuf en als boekenmeisje, dat lazen jullie al: in 2013 was er een optreden vol boeken, we lieten al eens een ballerina-recensent op jullie los en ook op danskamp gaat de bibliotheek steeds mee.

Voor het dansoptreden dat we net achter de rug hebben, kwam mijn werk als journalist van pas. Er diende een verhaallijn uitgedacht en neergepend te worden. Dit boekenmeisje mocht een verhaal verzinnen dat zich leent om 40 choreografieën van vier verschillende docenten in te passen. Het resultaat? Dat lezen jullie hier:

 

… In een stad, niet zo heel ver hiervandaan, net naast de grootste speelgoedfabriek van het land, staat het weeshuis van tante Rita, waar 24 weeskinderen wonen.

Tante Rita

Tante Rita is streng. Nadat de meisjes uit school komen, moeten ze afwassen, schoonmaken, tafels dekken en de collectie handtassen van tante Rita opblinken. Tijd om te spelen is er niet. En speelgoed, dat vindt Tante Rita pure verspilling. Enkele oude poppen op de slaapzaal, meer hebben ze niet. De meisjes maken dan ook elke avond ruzie en trekken en duwen om een pop te bemachtigen.

Op een avond, nadat de meisje weer tegen elkaar hebben staan schreeuwen, kan Ana niet slapen. Ze wordt er zo verdrietig van, van al dat geroep en getier.

Plots hoort ze iets. Door de ramen van de grote slaapkamer ziet ze een vreemd schijnsel. Het komt uit de speelgoedfabriek. Vreemd. Snel maakt ze Louise en Lisa wakker. Ze vertelt hen fluisterend wat er aan de hand is. Louise aarzelt, ze is de braafste, en als ze betrapt worden krijgt zij de schuld. Maar Lisa, die durft alles. Louise en Ana zijn het meteen eens: ze moeten gaan kijken.

Op hun tenen sluipen ze het weeshuis uit, kruipen over het muurtje van de speelgoedfabriek en trippelen tot aan de grote voordeur. Wat vreemd, de deur staat op een kier. Louise en Ana glippen meteen naar binnen. Lisa aarzelt, tot een arm door de deuropening verschijnt en haar naar binnen sleurt. Het drietal staat stilletjes bij elkaar in de grote toonzaal. Overal staat speelgoed, zo ver als ze kunnen kijken. Ze horen niks meer, alles ziet er normaal uit…

Maar dan zien ze in hun ooghoeken iets bewegen. Ze schrikken zich rot. Een levensgrote pop stapt stilletjes op hen af.Ze springen alledrie achteruit, maar de pop strekt zachtjes haar arm uit: ‘Hallo meisjes, komen jullie met ons meespelen?’. ‘Jullie… jullie zijn echt?’. ‘Tuurlijk zijn we echt, enkel als de baas hier is, moeten we even doen alsof we uit plastic gemaakt zijn. De meisjes kijken elkaar aan. Hun ogen fonkelen. ‘Komen jullie nu mee?’ De pop staat al aan de deur van het magazijn.

Ana, Lisa en Louise kunnen hun ogen niet geloven. Ze spelen de hele nacht met een schaakbord dat kan praten, een verkleedkoffer waar de kleedjes uit huppelen, legoblokken die zichzelf ombouwen tot piratenschepen en ballen die alle kanten op stuiteren, zonder dat je hen aanraakt.

Wat een heerlijk avontuur. Moegespeeld huppelen ze weer naar de toonzaal. De pop kijkt hen stralend aan: ‘We hebben een heerlijke tijd beleefd met jullie, eindelijke eens geen saaie volwassenen om ons heen, maar echte kinderen om mee te spelen.’

Plots kijkt Ana sip. ‘We moeten weer naar het weeshuis’, zegt ze, ‘straks wordt iedereen wakker, en komen de grote mensen hier weer aan’. Een van de Playmobil mannetjes komt naar voren. ‘Ik heb een idee! Wat als wij nu eens elke dag, als alle grote mensen naar huis gaan, samen met jullie komen spelen?’ De drie meisjes kijken elkaar verrukt aan. Wat een prachtig idee.

Fotografie: Liesbeth Selleslach fotografie

Met dank aan metekindjes Ana Lisa en Louise voor het uitlenen van hun voornamen.