Tara Westover over loslaten

Soms neemt het leven vreemde wendingen, soms is het zo uitzonderlijk dat het vraagt om een roman. Zo groeide schrijfster Tara Westover op in een extreem gewelddadig en geïsoleerd mormoons gezin in de bergen van Idaho. Ondertussen is ze doctor aan de universiteit van Cambridge. Hiervoor moest ze breken met haar familie. Ze schreef er een prachtige autobiografische roman. Ik mocht haar in het voorjaar spreken over loslaten en veranderen:

“In Idaho zat ik vast in een destructieve relatie met mijn familie. Zo is mijn vader bipolair en mijn broer Shawn extreem agressief. Bovendien werden de problemen van geweld en misbruik  ontkend. Ik had het gevoel dat als ik daar bleef dat mijn leven één grote leugen zou zijn. Ik zou er zelf aan ten onder gaan, ten koste van alle goede herinneringen die er natuurlijk ook waren.

Door te breken met mijn familie, eerde ik op een bepaalde manier mijn verleden.

Ook mijn godsdienst voelde op een bepaald moment niet meer goed aan. Ik kon niet mormoons zijn en eerlijk met mezelf.

Zo’n breuk komt er heel geleidelijk. Je bent niet plots vervreemd van je verleden. Mijn universitaire opleiding heeft hierin een belangrijke rol gespeeld. Voordien kreeg ik immers een heel beperkte vorm van thuisopleiding. In Cambridge had ik plots toegang tot verschillende visies op het leven. Ik leerde mijn eigen ideeën en gedachten te vormen en durfde er ook op vertrouwen.

Natuurlijk zijn er ook zaken die ik mis. Zo is mijn moeder een hele lieve dame. Ze was vroedvrouw en ik bewaar heel mooie herinneringen aan de ritjes die we samen maakten, onderweg naar een bevalling.

Bij mijn moeder heb ik zelf kunnen ondervinden dat ook mensen met een goede inborst misbruik vaak onder de mat vegen.

Het is soms immers makkelijker om van je problemen weg te kijken en voor een status quo te gaan. Veel mensen durven niet veranderen. Een vraag die ik stel in mijn boek is: in welke mate kunnen we veranderen? En in hoeverre is onze eerste versie van onszelf wie we echt zijn?

Momenteel ben ik minder bang om te veranderen en los te laten. Vroeger kon ik me geen ander leven inbeelden dan dat in het schrootbedrijf van mijn vader.

Loslaten is kiezen tussen het vertrouwde leven dat je al kent en een zwart gat.

Het heeft lang geduurd vooraleer ik besefte dat ik het recht had om weg te gaan. Ik zag alleen maar de verplichting die ik had naar mijn familie toe, maar ik vergat dat ik het zelf ook waard ben om voor te zorgen. Toen ik dat besefte, was de beslissing heel snel gemaakt.

Na de breuk voelde ik me opgelucht en droef tegelijk. Ik had liever wel nog een goed contact met mijn familie gehad, maar ik weet dat het ongezond zou zijn om op dit moment de banden weer aan te halen. Ik ben altijd op zoek naar signalen dat de situatie veranderd is, maar ik besef dat ik dat zelf niet in handen heb.”

PS. Dit interview verscheen in juli 2018 in Psychologies.

PPS. Ik tipte Leerschool eerder al, samen met vier andere toppers.