Uitgelezen

De hel van Ariel

31 augustus 2017, door

Als je weinig tijd hebt om te lezen, kun je daarover klagen – zoals ik laatst deed. Of je kunt het pragmatisch aanpakken en de literaire honger stillen met sterke korte verhalen. Zoals ‘Thanksgiving in Mongolia’ van Ariel Levy.

Het Engelstalige verhaal is gratis te lezen op de website van The New Yorker, het tijdschrift waarvoor Levy al sinds 2008 werkt. De leestijd is zo’n twintig minuten, maar de impact van het verhaal duurt – in mijn geval – al meer dan twee weken. Wat een persoonlijk, slim, authentiek en ronduit hartverscheurend verhaal. Dat laatste adjectief is geen hol applauswoord.

Meestal ben ik lichtjes jaloers op vrouwen die erin slagen een perfect verhaal te schrijven. Maar niet in het geval van Ariel Levy.

Daarvoor is wat haar is overkomen, wat ze vertelt, te vreselijk. Op het einde schrijft ze: On five or six occasions, I ran into mothers who had heard what had happened, and they took one look at me and burst into tears. Ik geloof haar meteen want ik moest huilen bij het lezen.

Waarover Thanksgiving in Mongolia dan wel gaat? Over een kind dat al vroeg weet dat het wil schrijven. Een meisje dat hoopt op te groeien tot een vrouw die kan doen wat ze maar wilt. Een succesvolle journaliste die – na jaren van buitenlandse reportages – de bedenking maakt:

Having a kid seemed in many ways like the wildest trip of all

En ook:

I liked the idea of being the kind of woman who’d go to the Gobi desert pregnant

Ariel Levy vliegt naar Mongolië op het moment dat ze negentien weken zwanger is. Dat het in Ulaanbaatar gruwelijk fout loopt, hoef ik niet te vertellen. Stop met deze recensie te lezen. Gun jezelf twintig minuten en lees Levy’s hele verhaal. Als je veel tijd hebt, kun je zelfs haar boek erbij nemen, De regels gelden niet (Atlas Contact, 2017). Dat is een extended version (aangevuld, uitgediept, breder gekaderd…) van Thanksgiving in Mongolia. Maar neem het van mij aan: de korte versie breekt je hart.

PS: Auteursfoto door David Klagsbrun

PPS: Meer leestips voor drukbezette lezers: Vijf tips voor een uurtje leesplezier en dat verhaal van die moeder die speelt dat ze haar dochters nanny is.

You Might Also Like

4 Comments

  • Reply Caro 7 september 2017 at 10:39

    Bedankt voor de leestip. Nadat ik het hartverscheurende en schitterend geschreven “Thanksgiving in Mongolia” gelezen had, ben ik meteen naar de bib gehold om “De regels gelden niet”. Ook in één ruk uitgelezen, maar het viel me toch een beetje tegen.

    • Barbara
      Reply Barbara 7 september 2017 at 11:02

      “Thanksgiving in Mongolia” is heel sterk in al z’n compactheid. Ik ben de boekversie zelf nog niet gaan zoeken, omdat ik vrees dat je alleen afbreuk kunt doen aan dit verhaal door er dingen aan toe te voegen. Wat stoorde jou het meest aan “De regels gelden niet?”

  • Reply Caro 11 september 2017 at 09:29

    Wat me het meeste stoorde, was waarschijnlijk dat ik weinig sympathie kon opbrengen voor Ariel Levy, hoe verschrikkelijk wat ze meemaakte ook is. “Thanksgiving in Mongolia” vond ik heel aangrijpend, maar tijdens het lezen van “De regels gelden niet” voelde ik geen klik met haar – ook al heb ik iets gelijkaardigs meegemaakt. Ariel Levy komt op mij over als een egocentrische vrouw, die zich weinig kan inleven in iemand anders, die denkt dat de wereld aan haar voeten ligt en pas rond haar 40ste tot het inzicht komt dat er ook nog iets is als de natuur, de grillen van het leven, dat niet alles controleerbaar is, dat je niet alles kunt hebben in het leven. Het boek staat bol van de veralgemeningen en veronderstellingen, waarin ik me niet kan vinden.

    • Katrien
      Reply Katrien 17 september 2017 at 11:15

      Ik heb het boek en het kortverhaal gelezen. In het boek zit er wat te veel ballast die ervoor zorgt dat het verhaal verschillende richtingen uitgaat, de miskraam is daar niet de essentie. Het kortverhaal is veel meer puur en wat een rijke taal (dat ik De Regels gelden niet in het Nederlands heb gelezen kan er natuurlijk mee te maken hebben)! Ik vind Ariel wel heel eerlijk en oprecht overkomen, misschien omdat ik wel hou van de ‘wild at heart’.

    Leave a Reply