Daar gaat ze

Karolien gaat naar de kleuterschool! Tijd om deze onverwoestbare voorleesboeken voor 3- en 4-jarigen uit de kast te halen. Ik las ze al zo’n 300 keer voor aan de zussen (ruwe schatting), maar een derde ronde kan er nog wel bij. Echte toptitels, dus.

Zie haar daar staan, op onze oprit. Met haar stoere roze jeansjasje. Met haar boekentas van K3, die eigenlijk een grote toiletzak is. Maar Karolien had ‘m meteen gespot in de stapel rugzakken in onze kast, waaruit ze een boekentas mocht kiezen – voor dochter 3 ren je niet meer bij elke mijlpaal naar de winkel… En die tas moest het zijn. Ze mag hem van mij gebruiken zolang de instapklas duurt. In september schakelen we wel over op een normaal model, waar een brooddoos, een drinkbus en twee koekendozen beter in passen. Waar geen spiegeltje in zit en geen vakjes voor spelden en tandpasta. Met dochter 3 ga je niet meer over elke futiliteit in de clinch. En voor dit ruikt naar al teveel ouderlijke wijsheid: misschien vind ik wel gewoon dat Karolien er totaal mee wegkomt, met die toiletzak.

Hoe hard kun je een boekentas ‘rocken’:  ze draagt ‘m zoals Kate Moss haar Mulberry Bayswater.

Watch my words: in 2018 wordt de K3 toiletzak de it-bag onder min drie-jarigen. Met mijn blonde dochtertje met blauwe ogen als ambassadrice. Waar heb ik die toch gehaald?

Maar goed, Karolien begint dus aan een nieuw hoofdstuk in haar leven. En voor mij loopt een periode ten einde. Voor het eerst in acht jaar heb ik op geen enkele weekdag nog een baby of peuter in huis tijdens de schooluren. Freedom at last! Of eigenlijk eerder: normale werkuren, at last! Niettemin een verademing… Het peutertijdperk in dit gezin is voltooid verleden tijd. Ik had de meisjes heel vaak rond mij en heb goed naar hen gekeken terwijl ze zich opwerkten van hun wiegje naar de hoge stoel. Ik legde drie keer ongeveer hetzelfde traject af en zag drie keer een totaal andere persoonlijkheid ontluiken – dat blijft ongelofelijk (oh platgekauwd woord, maar wel waar) fascinerend. En nu kan ik er dus best mee leven: geen meisjes meer die middagdutten in dit huis. Geen pampers overdag. Geen buggy wanneer we op stap gaan. Drie schoolgaande dochters en geen tranen van mijn kant, sorry.

Tenslotte is er meteen een nieuwe fase die ik met Karolien voor de laatste keer bewust kan meemaken.

De vroege kleutertijd. Het ongegeneerd knuffelen in de zetel. De magie van datzelfde boek, avond na avond na avond.

Astrid en Johanna hadden elk zo hun favorieten. Ik ben benieuwd of er titels in onze huisbibliotheek zijn die er tot nu toe verwaarloosd bij stonden, maar die Karolien haar gratie zal verlenen. Ik houd jullie op de hoogte.

Wat ik nu al zeker weet, is dat ik volgende vijf boeken het komende anderhalf jaar meer dan twintig keer zal mogen voorlezen. Stuk voor stuk. Gewoon, omdat het onverwoestbare titels zijn. Huisfavorieten. Omdat ook kleuters kwaliteit meteen herkennen in het boekenaanbod. Ik verheug me al op het plezier dat Karolien zal hebben, wanneer ze de verhalen ontdekt. Ik hoop stiekem dat Astrid en Johanna af en toe zullen komen meeluisteren, for old times’ sake. En ik maak mij op voor voorleesbeurt 386 van:

Ik doe het lekker toch – Milja Praagman (uitgeverij Leopold)

De mama van kleine leeuw verbiedt hem allerlei dingen. Maar kleine leeuw voelt zich groot en – Graaauuww! – doet ze lekker toch. Toch is mama slimmer dan kleine leeuw beseft… Het allereerste boek over een bad boy (oké, een bad baby animal…) waar mijn dochters verslingerd aan raakten. Tegen de laatste bladzijde is mijn keel altijd wat rauw van dat grommen, maar dit boek is het waard.

Goed nieuws, slecht nieuws – Jeff Mack (uitgeverij De Fontein)

Meestal hou ik niet zo van voorleesboeken met amper tekst. maar dit verhaal is de uitzondering op de regel. In ‘Goed nieuws, slecht nieuws’ neemt een optimistisch konijn z’n pessimistische muizenvriend mee op een picknick met hindernissen. Vooral Johanna raakte niet uitgepraat over dit boek en had op het einde steevast tranen in haar ogen.

Superworm – Julia Donaldson – vertaling Bette Westera (uitgeverij Gottmer)

“Superworm is superlang, superslim, voor niemand bang. En altijd even goed in vorm… Hiep hiep hoera voor Superworm!” Ik durf wedden dat mijn kinderen op hun 60e nog het refrein van dit boek zullen kunnen opdreunen. Ondanks al z’n superheid, komt superworm in grote problemen door een vervelende hagedis met een toverbloem en een gemene handlanger. Maar met de hulp van z’n dierenvrienden redt superworm zich wel.

Lizzy wil dansen – Brigitte Minne (uitgeverij De Eenhoorn)

Lizzy is een konijntje dat wil dansen. Dat hoort niet, volgens de balletjuf – een poes voor een klas poesjes en katers. En dat hoort al evenmin volgens papa en oma konijn. Maar Lizzy wil dansen en… danst dus. Een mooi verhaal over je hart volgen en je eigenheid bewaren. Een subtiel boek zonder schreeuwerige moraal, waar toch een boodschap in zit.

Nog een keer! – Emily Gravett (uitgeverij Van Goor)

Draakje Fred wil niet naar bed. Keer op keer laat hij mama draak hetzelfde boek voorlezen. Omdat mama steeds slaperiger wordt, klinkt het verhaal telkens een beetje anders. Maar dan valt mama draak in slaap en wordt kleine Fred boos, zo BOOS, dat hij iets vreselijk doet. Dit boek loopt compleet uit de hand en dat is altijd leuk voor kinderen – het is spannend en onverwacht en het ruikt niet naar opvoeding. Als voorlezer moet je de tekst op rijm wellicht wat aanpassen, die is soms nogal moeilijk (bv. over een draak die een prinses wil opeten: Hij ziet een prinses en heeft ineens trek. Gekookt of gepoft lijkt zij hem niet gek. Als hartige taart is ze niet te versmaden (etc.))  Maar als dat lukt, heb je een gegarandeerd succes in handen.

 

 

 

 

 

 

 

 

PS: Johanna in de eerste kleuterklas en Karolien, het prille begin

PPS: Voorleesboeken voor en over buitenbeentjes.

PPPS: Top 5 prinsessenboeken