Column op woensdag: huiskamerinrichting

Berry Black won met zijn Ode aan de vrouw editie 2017 van onze columnwedstrijd. Vandaag troont de vrouw in kwestie hem mee naar de schrik van elke man: de meubelboulevard.

Eens in de zoveel tijd willen vrouwen de huiskamerinrichting veranderen. Dat komt uit de prehistorie, toen mannen minder hoffelijk waren en deursloten minder betrouwbaar. Om nachtelijke aanranders te misleiden richtten vrouwen regelmatig hun hol opnieuw in. Ze verwisselden dan hun bed met dat van hun schoonmoeder (schoonmoeders waren in die tijd nog onvriendelijker).

Mijn vriendin had ook zo’n ingeving. Toen ik vroeg waarom antwoordde ze: ‘je zit dan dichter bij de TV, dus je scherm lijkt gigantisch’. Zoals ik al zei: soms is herinrichting een goed plan. Dit aanlokkelijke voorstel was uiteraard een valstrik. Er bleken nieuwe meubels voor nodig, want de bank kwam midden in de kamer. Onze logge, grijze bank (ze zeggen dat die steeds meer op hun eigenaren gaan lijken) moest weg.

We gingen naar de meubelboulevard. Dat is risicovol, want vrouwen halen daar de verschrikkelijkste dingen. Zoals stoelen met enorme stellages als poten, waar nauwelijks onder te stofzuigen valt (ik stofzuig altijd, veel van mijn vrienden ook, wellicht ben ik lid van de club-van-mannen-zonder-ballen).

Ik zag mezelf wel zitten op zo’n cognackleurige leren bank. Dat moet je echter nooit voorstellen aan je partner, want dat wordt direct afgeschoten. De kunst is om haar er geleidelijk naartoe te bewegen, alsof je een ezel temt. (Mocht ze dit lezen: eh, schreef ik ‘ezel’? Ik bedoelde ‘eenhoorn’. Love u. xx Berry).

We kwamen de meubelwinkel binnen en de verkoopster, die ook wist dat ik er alleen bij was om voor bank te spelen (woordgrapje onder meubelverkoopsters), benaderde mijn vriendin.

Die wilde een lichtgekleurde, stoffen bank.

Prima keuze, als je na aanschaf een emmer aanmaaklimonade mengt met gemalen kersen, inktpatronen en zachtgekookte bietjes en die over de bank gooit. Dan zitten alle vlekken van ons jonge dochtertje er vast in.

In overleg met de verkoopster (mij negerend) kwam ze bij een grijsbruine suéde bank. Prima keuze, als je na aanschaf roestige spijkers in een rasp timmert en daarmee de zitting uitkamt. Dan zitten de krassen van ons konijn er vast in.

Zo kwam ze uit bij een leren bank, alleen… groen. En niet het coole Ninja-Turtlegroen, maar suf grijsgroen. Het leek hopeloos, tot de verkoopster de fout maakte om te vermelden dat we vandáág een gratis stoel bij de bank kregen. Ik wist mijn vriendin te overtuigen de stoel in grijsgroen te nemen en de bank in cognac.

En zo werd het precies de bank die ik in gedachten had. Wel met een kleed, moeilijke hocker-met-dienblad-als-tafel en bijzettafeltje van € 400,- erbij. Maar goed, het ging om het winnen van de slag, niet de oorlog.

Berry Black schreef ooit een artikel voor een serieus vakblad (dat niet lang daarna werd opgeheven) en verscheen in enkele poëziebundels (inmiddels uit de handel). Nu houdt hij het dus maar bij humoristische columns. In zijn vrije tijd houdt hij zich afwisselend bezig met het werken aan zijn eigen bundel en de opvoeding van zijn tweejarige dochter, beide met wisselend succes.