Maartse boekenbui

‘Hoe doen jullie dat’, horen we wel eens vaker, ‘om al die boeken te lezen bovenop jullie volle dagtaak?’

Simpel. Boeken lezen bovenop een drukke dag lukt op dezelfde manier waarop je toch die dame blanche binnen gewerkt krijgt na dat zeven gangen menu: het vult de gaatjes. Tenzij het om lezen gaat waar een deadline mee gemoeid is, dan vreet het aan je nachtrust en aan het humeur van je lief.

‘Hebben jullie nog boekentips?’, horen we nóg vaker. Zelfs van lezers die toegeven dat ze met Thisishowweread in de hand naar de boekhandel of de bibliotheek trekken. Ze vullen hun leeslijstje met Zijde, dat Katrien voor mijn neus wegkaapte, of met Boek der Spiegels, dat Barbara besprak terwijl de Kerstman het onder mijn kerstboom mikte, of met Mammoet, waarvan Eveline zo enthousiast werd dat ze prompt de makers interviewde, maar ze hebben steeds een zucht naar meer.

Uiteraard is er meer. Veel meer. We gieten uiteraard niet alles wat we lezen in een artikel op Thisishowweread. Sommige boeken vinden hun weg naar de boekenpagina’s van Elle, of van Psychologies, of van Charlie Mag, andere moffelen we lekker in een verslag of in een column. Of in deze post, want volgens de laatste berichten gaat de jonge maart met de vigueur van de pas aangeworven schoolverlater een bisnummertje van de zondvloed opvoeren. Je kan dus maar beter wat boeken hamsteren.  Deze, bijvoorbeeld:

Als je het licht niet kan zien, Anthony Doerr (The House of Books)
Het verhaal van een blind meisje dat uit het door de Duitsers bezette Parijs naar Saint-Malo vlucht, en van een Duitse weesjongen die als technisch genie aan de slag moet bij de Wehrmacht. Alles draait om een reusachtige diamant uit het Natuurhistorisch Museum in Parijs die het verzet uit de handen van de Duitsers probeert te houden, maar vooral de manier waarop Doerr je zintuigen prikkelt door je samen met het blinde meisje de wereld te laten ervaren is meesterlijk. Opgelet, na het lezen van dit boek kan je niet aan de drang weerstaan om naar Saint-Malo te rijden, met Claire de Lune op de radio en je koffer vol Jules Verne. Je bent gewaarschuwd.

Ons soort mensen, Juli Zeh (Ambo|Anthos)
Een Zeh van de bovenste plank. Ze voert een piepklein dorp op, dat op zijn grondvesten gaat schudden wanneer de bouw van een windmolenpark oude vetes weer aanwakkert en de kloof tussen de gevestigde generaties en de hippe ingeweken stadsvluchtelingen verder uitdiept. Zo creëert Zeh voor zichzelf een speeltuin waarin ze kan doen wat ze het best doet: een stoet levensechte personages psychologisch fileren en de hedendaagse maatschappij een spiegel voorhouden. O ja, die windmolens, daar komt hommeles van. Veel hommeles.

Negendoder, Ule Hansen (Luitingh-Sijthoff)
Een seriemoordenaar vindt het leuk om een heleboel mensen te mollen en ze in een cocon van duct tape op te hangen in heel Berlijn. Geen thriller zonder getormenteerde inspecteur en daarmee krijg je in Negendoder waar voor je geld. Emma Carrow wordt op de zaak gezet, een briljant profiler met de social skills van een drilboor en een uitzonderlijk talent om mensen tegen zich in het harnas te jagen. Doorgaans komt haar dat op een doorsnee portie heibel te staan, maar in dit geval zou het haar het leven kunnen kosten.

Als toetje nog een klassiek jeugboek, het is tenslotte jeugdboekenmaand:

Emil gets into mischief (Michiel van de Hazelhoeve), Astrid Lindgren
We vonden het tussen de tweedehandsboeken. Om de een of andere reden hebben we een voorliefde voor hoofdpersonages in kinderboeken die de boel op stelten zetten. Jeugdnostalgie, volgens mensen die het kunnen weten. Emil breekt op dat vlak records. Zijn moeder houdt een dik logboek bij met zijn streken en de buren komen spontaan geld aanbieden om hem naar Amerika te sturen. Bij nader inzien kregen ze toch medelijden met de Amerikanen. Dat wij nog steeds lopen te grinniken met de scène waarin Emil door het raam stuikt omdat hij niet wou geloven dat je niet met stelten over de haag kan springen, is volledig te wijten aan ons eigen slecht geweten.