Column,  This Is How We Read

Column Op Woensdag – Duik

Tijdens de zomervakantie presenteert This Is How We Read elke woensdag één van de genomineerden van onze columnwedstrijd. Op 1 september bekronen we de eindwinnaar met vijf boeken en een spectaculaire taart. Meedingen naar die hoofdprijs kan nog tot donderdag 23 juli.

Deze week duikt Patricia Opsomer in de zomer.

Roadtrip_18

Duik

Ze gaat languit. Zonder enige reden kiest ze opeens voor de straatstenen in een haast olympische duik. Ze valt pardoes. Het water ontbreekt. De harde koude kasseien vangen haar op. Het hoofd eerst, een kamikazepiloot waardig. Haar schouders sluiten ontwricht aan, dan volgen romp en benen in een kettingbotsing. Onsierlijk blijft ze liggen. Haaks op zichzelf. Haar handtas hangt verstrengeld om haar bovenlichaam. Nu pas oogt ze oud.

De vrouw die het trottoir dweilt, laat de trekker vallen, schuift de emmer opzij en snelt toe. Ze droogt haar handen af aan haar schort. Met een zenuwachtig trekje probeert ze de acrobate recht te leggen, af te stoffen. Maar deze werpt een schild op, wordt onbeweeglijk en kreunt zacht. De vrouw kijkt onbeholpen om zich heen, strijkt haar schort glad en mompelt wat voor zich uit.

De twee bouwvakkers die aan de overkant van de straat een sigaret roken tijdens hun pauze in het appartementsgebouw in wording, komen aangelopen. De zwaarlijvige man verzekert gemoedelijk in het plaatselijk dialect dat hij een cursus EHBO heeft gevolgd en dat het maar beter is dat mevrouwtje blijft liggen. Zijn kompaan haalt zijn gsm boven, toetst het noodnummer in en snelt naar de hoek van de straat om de juiste naam af te lezen. Het komt erop aan correcte informatie door te geven. Hij stopt zelfbewust zijn gsm in zijn broekzak. De zwaarlijvige man buigt zich over de acrobate heen en doet een geruststellend praatje. Zijn stem klinkt lief en troostend.

Het is vrijdagmiddag. De deuren van de supermarkten staan wijd open. Klaar om te incasseren.

Bank- en kredietkaarten worden bovengehaald en gescand. Een bedelaar vat post aan de ingang. De parkings raken overvol net als de winkelkarretjes. Kortingsbonnen worden uitgesneden, braadworsten afgehaald. Het betaalticket wordt grondig nagezien alvorens de koffer vol te laden. Check, check.

Er komt een lichte bries opzetten met de geur van spoed en het zonlicht verhaalt het wit van een ziekenhuisgang, steriel, klinisch afstandelijk. Het doet de ogen dichtknijpen.

Straks wordt iemand opgebeld die zijn of haar plannen zal moeten wijzigen. Barbecue afzeggen, rendez-vous uitstellen. Een pyjama ophalen in een vreemde slaapkamer met stofnetten van vroeger.

In de verte loeit de sirene van een ambulance.

Meeuwen scheren laag over de daken heen. De zomer lonkt met ijsjes op de dijk en zand tussen de tenen. Marcelletjes en teenslippers. Festivals lanceren zich broeierig. Toeristen troepen samen in stations, files ritsen zich een weg naar de kust. Blikjes worden weggegooid, voorspelbare troep. Massa in beweging. Eb en vloed. Kwallen en schelpen spoelen aan.

De acrobate mompelt dat er geen volk is in de tent, dat het koord er slapjes bijhangt. De zitjes zijn leeg en verkleurd. Onder het doek van de tent komt wind opzetten met geluiden van vroeger. Vergeelde foto’s. Een heerlijke kinderlach. Een deur die dichtvalt. Gekuch uit een diepe keel, mond, langs lippen die ze nog steeds kussen wil. Lippen die vervagen.

Voorbijgangers kijken heel even om. Bijna weekend.

Patricia Opsomer zendt je een postkaart uit Oostende. Zomergroeten van een vijftiger die gedichten en liedjesteksten schrijft, houdt van humor en muziek en graag op zoek gaat naar het juiste woord, de treffende omschrijving. Met passie… Ciao!

PS: Ook genomineerd: “Ik wil mijn volgend lief leren kennen in de biowinkel