David Gray & Herman de Coninck

Vorige week, tijdens een concert van David Gray in de Roma, dacht ik: ‘Songwriters zijn echt de dichters van onze tijd.’ En net toen begon Gray uit zichzelf over Herman de Coninck…

Het komt er de laatste tijd veel te weinig van – Joris en ik op cultureel uitstapje onder ons twee. Maar David Gray in de Roma? Daar moesten we een babysit voor kunnen regelen.

Met zijn doorleefde, melancholische sound, zijn geweldige stem en zijn onverwoestbare teksten is David Gray (48) hier al pakweg zeven jaar de huisfavoriet. Vooral Draw the Line, Grays album uit 2009, staat op een ereschavot. Dat boeken je kunnen terugvoeren naar de plaats waar je hen voor het eerst hebt gelezen – dat schreven we hier al eens. Maar eigenlijk werkt het met songs net zo.

Laat mij een willekeurig nummer uit Draw the Line  horen en ik zit weer in ons gele, houten huis (waarin intussen nieuwe huurders wonen), in onze witte, Indonesische zetel (recent opgehaald door een sympathieke fixer, die het meubel gaat klaarstomen voor een tweede leven, bij een ander gezin), naast een wiegje met daarin baby Astrid – het meisje dat tegenwoordig zelf leest.

Dat was een omslachtige manier om te zeggen: van David Gray word ik altijd nostalgisch en oprecht emotioneel.

Ik was dus geen moeilijke klant, vorige week woensdag in de Roma. Ik deed het als vanzelf: betoverd meehummen met de meester (My oh My, you know it just don’t stop…), enthousiast applaudisseren en joelen met de massa..

Zoals wel vaker wanneer ik mij echt in mijn element voel, dacht ik daarbij: ‘Hier moet ik een blogpost aan wijden.’ Songwriters zijn de dichters van onze tijd. Daarover kun je zonder probleem (en ook zonder bijster origineel te zijn…) een boom opzetten in het jaar waarin Bob Dylan de Nobelprijs voor Literatuur kreeg en de wereld afscheid moest nemen van Leonard Cohen. Nog tijdens het concert besloot ik dat ik geen lange uitweiding over de poëzie in Grays teksten wou brengen. Eerder een kleine bloemlezing. Of één volledige song, als verpletterend bewijs (scroll down, als je niet kunt wachten).

Maar kijk: soms dient een blogpost zich ready-made aan. Want precies op dat moment begon David Gray zelf aan een boompje over poëzie. Hij vertelde tussen twee nummers door dat hij voor Kerstmis vaak gedichtenbundels krijgt van vrienden en familie. En dat daar ooit een bundel bij was met allemaal gedichten over vogels, waaronder eentje van Herman de Coninck.

Gray zei dat hij meteen voelde dat er in die tekst muziek zat. Dat hij een melodie vond voor bij het gedicht, maar geen parafrases voor de tekst. Er viel niets af te dingen op het origineel. En dus is David Gray de erven van Herman de Coninck dankbaar omdat ze hem soepel toestemming gaven om het gedicht te gebruiken. En wij met hem natuurlijk, want

nu hebben we naast Zoals dit eiland van de meeuwen van Herman de Coninck ook David Grays Gulls om van te genieten.

 

Voor wie graag vergelijkt, geef ik het originele, Nederlandstalige gedicht van de Coninck en Grays uitbreiding van de Engelse vertaling.

Zoals dit eiland van de meeuwen

Zoals dit eiland van de meeuwen
is en de meeuwen van hun krijsen
en hun krijsen van de wind
en de wind van niemand,

zo is dit eiland van de meeuwen
en de meeuwen van hun krijsen
en hun krijsen van de wind
en de wind van niemand.

~Herman de Coninck

GULLS

This land belongs to the gulls
And the gulls to their cry
And their cry to the wind

And the wind belongs to no-one
The wind belongs to no-one

I gave my breath to the song
To the song, wasn’t mine
Neither of ship nor of sea
Neither of glass nor of wine

Leaving this ghost of a road
I’m climbing hand over hand
Toward that pinprick of light

Toward the seed that God sowed

Oh baby
Try to recognise it in my mind
Try to stamp it out before it happens
I try to recognise it in my mind
Try to stamp it out

The writing’s on, the writing’s on
The writing’s on the wall

PS: En ik geef ook – zoals hierboven beloofd – één volledige songtekst van David Gray. Gedwongen om te kiezen, ga ik voor Nemesis (van het album Draw The Line). Waarom die tekst?

Hmm, misschien omwille van die foto in het verkoolde huis. Of die geur die niet uit je haren geraakt.

En ja, waarschijnlijk ook voor die baby die doorheen de storm slaapt. Daar in dat wiegje, in ons gele huis. (Nee, die lijn tussen feit en fictie krijg ik niet getrokken…) De foto bovenaan dit stuk stamt uit die tijd. En is vooralsnog niet verbrand.

NEMESIS

Neath an avalanche – soft as moss
I’m a creeping and intangible sense of loss
I’m the memory you can’t get out your head
If I leave you now
You’ll wish you were somewhere else instead

I’m the manta ray – I’m the louse
I am a photograph they found in your burned out house
I’m the sound of money washing down the drain

I am the pack of lies baby that keeps you sane

Gates of Heaven are open wide
God help me baby I’m trapped inside
Feel like I’m buried alive

I’m the bottom line – of the joke
I am ecstasy – spilling like bright egg yolk
I’m the thoughts you’re too ashamed to ever share
And I am the smell of it – you’re trying to wash out of you hair

Gates of Heaven are open wide
God help me baby I’m lost inside
Feel like I’m buried alive

Possibilities limitless
Just give me something that’s more than this
One shot and I’ll never miss
yes

I’m the babe that sleeps through the blitz
I am a sudden and quite unexpected twist
I am your one true love who sleeps with someone else
I am your nemesis
Baby I’m life sweet life itself