Column op woensdag: Berry Black

Het gaat goed met Berry Black. In 2017 won hij de eerste prijs in onze columnwedstrijd en sindsdien schreef hij zo’n 500 columns, waarvan er een heel aantal in Metro verschenen. Het manuscript van zijn eerste boek is klaar en Berry overlegt momenteel met literaire agenten en uitgevers. Dat wil zeggen: als hij niet onder lichte dwang op de dansvloer staat. Veel leesplezier!

Mijn zus(je) werd 40, dus was er weer een familiefeest. Gezellig, maar ik ben dan niet op mijn best. Iedereen die mijn dansmoves kent weet dat ik het daar niet van moet hebben. Waarschijnlijk omdat ik vaak vergeet om mijn handen uit mijn zakken te halen.

Familiefeesten breng ik het liefst kletsend door, maar dat gaat moeilijk. De bas van de speakers staat vaak zo zwaar afgesteld dat alle muziek vervormt tot een monotoon gebrom. Dat lijkt dusdanig veel op mijn natuurlijke stemfrequentie dat ik daar maar moeilijk bovenuit kom. Op feestjes ben ik dus wat ze een ‘stille genieter’ noemen, maar of dat vrijwillig is…

Vaak zit er voor mij niets anders op dan de avond etend door te brengen en de mevrouw met de schaal borrelhapjes te achtervolgen. Over achtervolgen gesproken: ik werd door mijn zusje voorin de polonaise getrokken, terwijl ik net op weg was naar het toilet. De polonaise werd ook nog eens gelopen op zo’n lang nummer van 6:21 en ik moest nodig plassen.

Ik besloot de polonaise daarom naar het urinoir te leiden, zodat ik mijzelf eindelijk kon verlossen. Uit de reacties in de rij maakte ik op dat dit kennelijk not done is. Weer wat geleerd.

Onvermijdelijk op een familiefeest: mijn pa die André Hazes’ De Vlieger aanvraagt, de microfoon van de dj afpakt en zich een ware volkszanger waant. ‘Ik heb hier een brief voor mijn moeedeeer’ begint hij dan en loopt met de microfoon door de zaal. Die houdt hij dan bij willekeurige mensen voor het gezicht, waarna die de volgende regel moeten zingen. Een soort culturele traditie, die terecht niet wordt erkend door het Prins Bernhard Cultuurfonds.

Toen hij met de microfoon bij mijn moeder in de buurt kwam was één blik van haar genoeg. Als hij het zou wagen om de microfoon onder haar neus te houden zou hij ook een brief van mijn moeder krijgen: een echtscheidingsconvenant.

Wanneer je als stille genieter naar de andere feestgangers kijkt vallen er een aantal dingen op.

Sommige mensen, waaronder mijn moeder, gebruiken op ieder nummer dezelfde danspasjes, ongeacht of er smartlappen, dancemuziek of keiharde techno wordt gedraaid. En naarmate de avond vordert verwisselen steeds meer dames de pumps voor platte sneakers of slippers. Ja hállo, aan het begin van de avond een prinses, dan ook de rest van de avond! Zou lekker zijn als Assepoester ook zo had gedacht, dan was de prins getrouwd met de eerste figuur die haar voet in een slipper had gewurmd.

Ik zit er aan te denken om zelf het eerstvolgende familiefeest te organiseren. Dan maak ik er een silent disco van.

PS: De dansende vrouw op de foto bij deze column is niet Berry Black. Dat komt vast niet als verrassing. Wie herkent de actrice uit de verfilming van dit boek?

PPS: Nog een column over een kleine danseres en een recensie van een dik aangezet verhaal over een broodmagere ballerina.