Persoonlijk

Ona’s breekpunt

Schrijvers die het erepodium halen van onze columnwedstrijd? Die hebben iets in hun mars! We zijn altijd trots op hun verdere stappen in letterenland en geven vandaag het woord aan Ona Dillen. Ona (een pseudoniem) deed ons in 2021 schateren om haar ‘lullig liefdesleven‘. Haar debuut ‘Breekpunt’ (BoekScout) is eerder heftig dan hilarisch. Geniet van deze doodeerlijke gastpost.

“Na tien jaar dromen, fantaseren, schrijven, schrappen, worstelen, opgeven, opnieuw beginnen enzoverder is de publicatie van mijn biografie héél dichtbij, een bijzonder moment in mijn leven. ‘Hoe begin je daar in hemelsnaam aan?’ vragen veel mensen mij. Wel, ik heb tien jaar moeten wachten op dat eureka moment, toen de juiste insteek me op een presenteerblaadje werd aangeboden. Dat was begin vorig jaar toen mijn lichaam me dwong mijn werk voor een half jaar aan de kant te schuiven.

Ik sleepte een zware rugzak vol jeugdtrauma’s, verslaving, een aftakelend lichaam en tig geflopte relaties met me mee, stof voor een flinke autobiografie dus.

Je kunt wel voldoende materiaal hebben maar dan moet je het ook nog op een originele, authentieke en leesbare manier kunnen brengen. Het mocht vooral geen verhaal worden van ‘En toen dit en toen dat en toen zus en toen zo … ‘.

Ook vond ik het belangrijk dat het niet enkel kommer en kwel was ondanks de heftige thema’s. Ik wilde er een flinke portie luchtigheid en wat humor in verwerken, in de mate van het mogelijke. En ik wilde schakelen, afwisselen tussen sferen, gevoelens, thema’s en tijden.

Op een dag schuift mijn dochter mij het boek ‘Manifesteren’ van Roxie Nafousi onder mijn neus. ‘Mama, dit MOET jij lezen!’. Mijn dochter kent me goed. Ik las het op twee dagen uit en bovendien gaf Roxie mij waar ik al tien jaar naar op zoek was, inspiratie voor mijn levensverhaal. Manifesteren gaat over de kracht van positieve gedachten. Hoe die je op een pad kunnen zetten en houden om je doelen te bereiken. Tara Swart, neurowetenschapper, schreef rond hetzelfde thema ‘De bron’ waarin ze manifesteren wetenschappelijk onderbouwt. Na die twee boeken wist ik het zeker. Ik ging me volledig onderdompelen in de wondere wereld van het manifesteren.

Ik zou Roxie haar zeven stappen in de praktijk brengen en meer nog, ik zou mijn manifestatie proces met mijn toekomstige lezers delen. Tussen het manifesteren door zou ik over de thema’s uit mijn leven kunnen vertellen. Ik had een plan!

In dat half jaar deed ik niet veel meer dan lezen en schrijven. Ik las namelijk meermaals dat als je een goed schrijver wilt worden, je veel moet lezen. Zo las ik onder andere ‘Over leven en schrijven’ van Stephen King die een soort leermeester voor me werd. Stephen schrijft 2000 woorden per dag maar voor een beginnend schrijver vindt hij 1000 woorden voldoende. Plichtsbewust als ik ben, luisterde ik naar meester King en schreef ik flink mijn 1000 woorden per dag. Ik manifesteerde aan de lopende band maar mijn grootste manifestatie was mijn biografie. Eigenlijk manifesteerde ik een bestseller maar sssssst, dat hoeft niet per se aan de grote klok te hangen. Bovendien was er Chantal wiens missie het was me onderuit te halen en elk beetje zelfvertrouwen te verpulveren.

Patricia toont ons het verborgen houten paadje tussen De Maeskens en de Lamgodsberg.

Ik was goed op dreef en mocht mijn zoon zijn verslaving ook mee in mijn verhaal verwerken. Het ergste lag nu toch achter ons. Dacht ik tenminste. Totaal onverwacht belandde ons gezin opnieuw in een crisis met extreme gevolgen. Schrijven werd meer een overlevingsstrategie, om de waanzin voor te blijven. Als ik mijn ogen sloot, zag ik enkel de drie enige uitkomsten in mijn beleving: gevangenis, neergestoken op straat of zelfmoord.

Ons eens zo hechte gezin was opnieuw brutaal uiteen gerukt met mijn zoon aan de ene kant, mijn twee dochters aan de overkant en ik er ergens tussenin, plat op de grond, niet meer in staat om op te staan. Het doel van mijn boek leek steeds verder weg te drijven.

Ik zou kunnen zeggen dat ik moedig bleef doorschrijven. Ik kon op een gegeven moment echter enkel nog maar schrijven.

Toen ik het eindpunt zette, heb ik even de tijd genomen om na te denken en te overleggen met mijn kinderen of we mijn verhaal zouden laten zoals het er op dat moment uitzag of dat we toch een grote brok zouden schrappen wegens te heftig, te persoonlijk, te van alles wat. We kozen voor het eerste. Wel veranderde ik de namen van mijn personages en gaf ik mijn boek onder een andere naam uit. We wilden echter vooral dat het een eerlijk, authentiek en ‘uit het leven gegrepen’ verhaal was en geen doorsnee facebook profiel met enkel regenbogen en roze olifanten.

Het was een heftige rit. Dat is het minste wat ik ervan kan zeggen. Het was ook een vorm van therapie. Verschillende thema’s wilde ik een laatste keer vastnemen en daarna definitief opbergen. Met momenten was het ook best gezellig. Als ik bepaalde ervaringen kon delen met mijn lezers, voelde dat soms alsof die bij in mijn huiskamer zaten en we gezellig zaten te keuvelen met een tasje koffie erbij. Vandaag zit mijn allereerste exemplaar in de brievenbus. 15 maart wordt mijn boek gepubliceerd. Na tien jaar wroeten en een jaar van de ene in de andere emotie geslingerd te zijn, geef ik mezelf een schouderklopje voor moed en doorzettingsvermogen. Die kunnen we eindelijk afvinken van de bucketlist!

PS: Breekpunt is vanaf 15 maart 2024 beschikbaar via de site van BoekScout, maar ook op bol.com. Wie contact wil leggen met Ona, kan mailen op ona punt dillen at gmail punt com.

PPS: Ook Hilde schreef eerlijk over haar pad naar publicatie. En op die gastpost van Isabel De Wit (Griekenland- schrijfretraite – inspiratie) zijn we nog altijd jaloers.