Boekenbal

Trauma Top 3

november_04

Wie kranten leest of televisie kijkt, kon het vorige maand moeilijk missen: politicus (en ex-omroeper/ –presentator) Johan Verstreken bracht een autobiografisch boek uit, Met gesloten vuisten (Vrijdag). De titel verwijst naar een pertinente opmerking die Verstreken als jonge tiener kreeg van een leraar: “Je loopt zo vaak rond met gesloten vuisten. Wat zit je dwars? Waarover durf je niet praten?” Tja, zo waren er wel enkele thema’s… In Met gesloten vuisten kaart Verstreken die nu openhartig aan.

Vorige week mocht ik op de Boekenbeurs Johan Verstreken uitvragen over zijn boek. Dat was nog niet zo’n gemakkelijke opdracht. Met gesloten vuisten gaat over een kindertijd en jeugd overschaduwd door huiselijk geweld, armoede en aanranding. Over een abrupt afgebroken mediacarrière en een laattijdige coming out. Hoe ga je tijdens een publiek interview dieper in op die thema’s zonder dat het haastig sensatie-jagen wordt?

Voor de mensen die het boek niet gelezen hebben, som ik even Johans Trauma Top Drie op…” Zo klink ik dus liever niet.

Uiteindelijk werd het een ontspannen, hoopvol gesprek – omdat Johan zelf nadrukkelijk die klemtoon legt. Verstreken heeft geleerd om succes en tegenslag te relativeren.  Hij is het levende bewijs dat hard werken loont – maar raadt mensen aan om niet over hun fysieke limiet te gaan en in elke levensfase tijd te maken voor vrienden en familie. Hij gunt iedereen z’n succes en wil zich op niemand wreken. Zijn stelregels luiden: ‘Waardeer mensen zoals ze zijn’ en ‘Leef nu’.

Kort gezegd: Met gesloten vuisten is het bekentenisboek waarrond in de media al veel te doen was. Needless to say – the man is gay. Maar het is ook het boek van een man van éénenvijftig die in alle eerlijkheid de balans opmaakt:“De voorbije jaren en het harde werken hebben hun tol geëist. Ik heb geen ijzersterke fysiek meer. De dagen dat ik enkel op adrenaline leefde zijn definitief voorbij. Ik worstel met enkele lichamelijke klachten. Er zijn dagen dat ik tegen de vermoeidheid moet vechten. (…)”

“In tegenstelling tot vroeger filosofeer ik met ouder worden meer en meer over alles waar ik mee bezig ben. Wat staat me nog te wachten? Wat heeft het leven nog in petto voor mij? Er gaat geen dag voorbij of ik sta ’s morgens voor de spiegel en vraag me af: wie ben ik? Waarom doe ik het allemaal? Wat wil ik nog realiseren?”

En vooral om die laatste reden verdient het om gelezen te worden.