Schrijven in C-mine

Op 12 maart vormde het Genkse C-mine het decor voor de achtste schrijfdag van Creatief Schrijven. Met goede herinneringen aan de editie van 2013 in Flagey toen Jan Eelen uit de doeken deed hoe legendarische personages als Frankie Loosveld en Alain Vandam organisch de verhaallijn van Het eiland voortstuwden, schreef ik me samen met de boekenknecht opnieuw in. Van de hele dag zagen we elkaar niet, maar bij een pasta en pizza en een glaasje wijn vertelden we elkaar dit:

“Wauw C-mine, hier wil ik ook wel eens een event hosten!”

Katrien: “Mogen we zeggen dat de locatie echt wel voor een meerwaarde heeft gezorgd! De Genkse C-mine site is een zeer geslaagde transformatie van de voormalige koolmijn van Winterslag, één van de drie Genkse mijnsites. C-mine is tegenwoordig een cultuur- en eventlocatie, huisvest een cinema, een heus VTM pop-up restaurant en een artistieke hogeschool. De imposante compressorenhal vormde het hart van de schrijfdag. Het is de plaats waar ik ’s ochtends ontbijt met een koffie en croissant, waar ik onder paraplu’s met gedichten sta, waar er gescrabbeld, gepitcht en poëtisch gespeeddatet wordt en waar de boekenknecht en ik afsluiten met cava. 10/10 voor sfeer en gezelligheid!”

“De schrijfwandelingen, een prima concept”

Katrien: “In de voormiddag schreef ik me in voor één van de vier schrijfwandelingen. Samen met sociaal werker Eddy en schrijfcoach Barbara Van den Eynde leggen we het parcours af van een mijnwerker op weg naar huis. We passeren de barakken van de melkmeisjes, de verleidingen van de volkse cafés en de multiculturele markt in de Vennestraat, we doorkruisen de eerste cité, die van de bazen en de ingenieurs – de zogenaamde ‘bovengronders’ – om via de Champs Elysées van Genk aan te komen in de tweede cité van de mijnwerkers. Met zijn sappige en vaak ook trieste verhalen geeft Eddy ons inspiratie om in het Italiaanse clubhuis aan de slag te gaan met het Genkse mijnverleden. Bij een echte cappuccino schrijf ik de eerste woorden van een kortverhaal: “Onder de grond waren we allemaal zwart.” Eigenlijk wil ik hier stiekem de hele namiddag blijven zitten. Stof genoeg voor tientallen verhalen als ik zo rond hoor. Dit is een concept dat werkt!”

“Om jeugdboeken te schrijven hoef je niet per se krampachtig je stijl te temperen.”

Kurt: “Zorg eerst en vooral voor een goed verhaal. Een verhaal met één krachtig hoofdpersonage, dat zonder een te lange aanloop de lezer recht in de actie mikt. Denk nog niet te veel na over de doelgroep, dat volgt later. Het mag een verhaal zijn over elk thema –ook al is het moeilijk- op voorwaarde dat je het op een bevattelijke manier verpakt en een forse dosis humor en lichtvoetigheid toevoegt. En ja, moeilijke woorden mogen af en toe, zo kan je ouders wat pesten met uitlegwerk. Als compensatie kan je proberen een kinderboek te schrijven op het niveau van een kind én een volwassene, met flink wat grapjes voor de voorlezende partij. Aan het woord is auteur Kaat Vrancken, die ons tijdens haar lezing over schrijven voor jeugd en kinderen een goudmijn aan tips and tricks mee naar huis gaf. Ze verloste me in één beweging van mijn vrees voor het repetitief gebruik van “zei hij” –dank je wel Kaat- en stuurde ons naar huis met het leukste huiswerk ooit: lees zoveel mogelijk jeugdboeken.”

“The music of writing… zo had ik er nog nooit over nagedacht”

Katrien: “Toegegeven, bij de namiddagsessie krijg ik even een benauwd gevoel. Een warm vergaderlokaal, een Spaanse docent die gebrekkig Engels spreekt en een powerpoint die me meteen terug op de schoolbanken werpt. Geen ideale binnenkomer dus! Ignacio Ferrando doceert Creative Writing in Madrid en deed onderzoek naar de muzikaliteit van teksten. Maar dan geraakt Ignacio op dreef en begint hij te goochelen met grafieken en tabellen waarin hij teksten van James Joyce, Virginia Woolf en Raymond Carver vergelijkt op de lengtes van intervallen zonder rustpauze. Hij confronteert ons met de magische afwisseling van korte en lange intervallen en dan is de hele groep mee. We moeten zonder nadenken schrijven op het ritme van Rachmaninov. Als de muziek staccatto gaat, volgen we, als ze vertraagt doen we mee. Niet gemakkelijk maar de voorgelezen resultaten zijn behoorlijk opwindend. Zelf schrijft Ferrando niet op muziek maar finetunet hij zijn teksten op muzikaliteit. Iets om te onthouden!”

“Ik had bijna aan Lucifer de weg gevraagd”

Kurt: “Een man moet keuzes kunnen maken. Ik kon kiezen tussen voedsel en te laat komen voor de cursus “Ondergronds Schrijven”, of op tijd komen en door acute hangriness een hap nemen uit een trapleuning. Het is voedsel geworden. Trapleuningen zijn vies. Ik had alleen niet verwacht dat “Ondergronds Schrijven” geen metafoor was voor pakweg gelaagd schrijven, maar bijzonder letterlijk moest genomen worden. Leen van den Berg –mijn eerste schrijfjuf, lang geleden- had haar discipelen al op sleeptouw genomen door de ondergrondse gangen van C-Mine. Ik zette onversaagd de achtervolging in. Door lange, donkere gangen. Steeds dieper. Ik sloeg linksaf. Ik sloeg rechtsaf. Ik liep in cirkels. Ik liep in vierkanten. Ik ging even zitten om wat te vloeken. Ik stond plots bovenop een mijnlift, in fel daglicht. Ik gaf het op. Gelukkig is er geen gebrek aan alternatieven op een Schrijfdag, dus ging ik lekker Slow Writen. Mijn schrijfopdracht vroeg me wat ik zou jatten uit Harrods en hoe ik dat zou aanpakken. (Antwoord: hun volledige LEGO-collectie,  hun mooiste notitieboeken en een roltrap. Altijd al willen hebben.)”