Column

Column op woensdag: Postvak Uit

Tijdens de zomervakantie presenteert This Is How We Read elke woensdag één van de genomineerden van onze columnwedstrijd 2018. Vandaag bezingt Isabel het grootste wonder van het vrouwenlichaam.

Het was die ene striem. Een verdachte striem die ik die avond ontdekte bij het ontbloten van mijn bikinilijf om me in mijn miniscule zomeroutfit te wurmen. Striemen komen en striemen gaan. Maar deze bleef toch wel hardnekkig staan. Op die zwoele BBQ avond heb ik noch van de liters sangria, noch van de vele barbecueworstjes genoten. Want die striem, dat was een voorbode.

Mijn Postvak In wordt binnen negen maanden een Postvak Uit.

En nee, het wordt geen gratis retour te sturen pakketje van Bol.com. De afzender is gekend, hij heeft zijn stempel gedrukt. 

Een zwangerschapstest doen? Dat was zoals een meeting hebben met als topic: ‘Hoe kunnen we minder meetings hebben?’ Overbodig dus. Die striem zei gewoon alles. 

Die zwoele zomeravond brak het onweer los. Wat een donderslag bij heldere hemel. Ik. Zwanger. Mijn vagina wordt binnenkort een van de grotten van Han. En mijn borsten de bijhorende stalactieten. Ik krijg binnenkort een mee-eter. Of nee: wij. Want papa in spe is dus mee in blijde verwachting. Gelukkig steunen familie en vrienden ons enorm. Met de leuze ‘Wat er in gaat, moet er uit’, steken ze ons een hart onder de riem. Ze hebben ook kennis van zaken. Zo lieten ze al weten dat ik sowieso een roze doos zal krijgen. De ziekenkas is nu eenmaal genereus. 

Ik word mama. Het dringt nog niet echt goed door. Maar gaat er echt zoveel veranderen? En aan mijn lichaam? Gezwollen voeten had ik al regelmatig. En een aangespoelde walrus voelde ik me ook al af en toe, vooral na een bezoek aan de drive-in van McDonald’s. 

Ik ben dus een stevige McFlurry aan het worden. En weet je wat? Mini-me is nota bene uitgerekend op mijn verjaardag.

Ik ga 26 lentes én opengescheurd worden als een mooi verpakt cadeau waarvan er nadien niets meer overblijft. 

Over de naam waren we het snel eens: het rijmpt op kerel maar het is er geen. En het tsjilpt prachtig. Het is een vogel en het resultaat van het meervoud ervan. 

Wat schrok ik me rot, als beste vriendin was ik serieus van mijn melk. Katrien, zwanger? Maar ze gaat een geweldige moeder zijn. Een met een groot rock-n-roll gehalte en een nog groter hart. Een vrouw met twee genereuze postvakken. En een knalroze doos als resultaat.

 

Isabel zet graag de puntjes op de ‘i’. Zo krijgt ze het serieus op haar heupen van mensen die haar naam met een kleine letter of, erger nog, met ‘le’ achteraan schrijven. Bij Isabel is de liefde voor schrijven geen kalverliefde noch een knipperlichtrelatie: het is een eeuwig durende liefde zoals in de films. Geen enkel levend wezen is veilig in haar buurt en dat van haar geheime schriftje: over elke persoon of zelfs elk (huis)dier schrijft ze grote en kleine anekdotes, gedurfde gedachtes of intrigerende wist-je-datjes …