Column op woensdag: Lullig liefdesleven

Tijdens de zomervakantie presenteert This Is How We Read elke woensdag één van de genomineerden van onze columnwedstrijd 2021. Vandaag geeft Patricia Meulemans een feestje waarop haar ex-lieven mogen sabelvechten met hun pretstengels en toasten op de meest verknipte persoonlijkheid.

Een fraai clubje exen heb ik bijeen gesprokkeld. Misschien moet ik een reünie organiseren en hen zelf hun gemeenschappelijke factor laten opsporen. Ik blijf anoniem en volg het hele gebeuren via camera. Ik nestel me in mijn veilige cocon, testosteron afstotend, met een glaasje wijn en aanschouw het spektakel.

Horror, thriller, drama, actie, … ? In ieder geval 18+.

Sam met zijn spwaakgebwek zou de spits afbijten en vwagen wie wat wil dwinken. Foei Patwicia, Sam was een goeie gast. Ik was helaas te jong om die ene ontbrekende letter, die weigerde over zijn tong te rollen, als verwaarloosbaar detail te zien.

De volgende in het rijtje was van een ander kaliber. Dat Hans hitsig was, ontdekte ik reeds in mijn prille puberjaren. De stalker in hem ontmoette ik pas tien jaar later na een kermisavond. ‘Ik zit al uren naar je te kijken’ fluisterde hij vanop het matrasje achterin mijn bakkersauto. De kermisprut in mijn ogen en m’n benevelde geest vertraagden het proces van besef, herkenning en paniek. Vrienden en hun levers revalideerden in tenten die zich ‘beschermend’ rond mijn roze wagen hadden opgesteld.

De week erna plantte Hans de kers op de taart met een briefje dat hij achterliet op mijn bed: ‘Ik ben hier geweest en heb je hond ontmoet. Lief beest, net als jij. Groetjes Hans.’

In de weekends dompelde ik mijn psychisch leed onder in een bad vol Gueuze en Blue Thrill. Ik nam mannen mee naar huis, meer als wapen tegen de eenzaamheid dan als lustobject. De lust in hun object was meestal ver zoek trouwens. Eén keer werd ik wakker met een natte broek, niet van de goesting maar omdat mijn bedpartner als een dode pier alles had laten lopen. Pier sloeg de deur achter zich dicht voor ik hem bij zijn nekvel had kunnen grijpen en met zijn snuit door zijn vunzigheid had kunnen wrijven.

Steven Seagal zag ik op het scherm al niet graag, laat staan in mijn huiskamer. Hij was echter goed vermomd en ging op in mijn interieur voor zijn masker af viel en hij mij als een Swiffer over de vloer zwierde. Mijn mentale pijn werd zo wel even onder de mat geveegd waardoor ik me even enkel om blauwe plekken en schaafwonden moest bekommeren.

‘Ga op Tinder!’ zeiden mijn vriendinnen. Wow … daar vlogen de blote pieten me letterlijk om de oren. Eén keer in een pas gestarte chatsessie. Pling! Grote lul op mijn scherm. Een andere keer tijdens een eerste date midden in het gesprek. Ik herinner me niet gevraagd te hebben om zijn roede te etaleren. En toch lag hij daar plots op mijn salontafel te pronken tussen kaasblokjes en olijven.

Ik zap weg van de reünie. Laat ze elkaar maar kastijden,

laat ze sabelgevechten houden met hun pretstengels, battelen voor de meest verknipte persoonlijkheid en glazen heffen op de strafste stalker.

Ik ga wel awme Sam wedden, de vweemde eend in de bijt. Ik ga sorry zeggen voor vroeger en misschien, heel misschien, krijg ik dan wel een zoentje van hem.

Het begon tien jaar geleden met een waargebeurd verhaal. Twee kinderboeken en een dichtbundel later blijft Patricia Meulemans gepassioneerd schrijven. Ze put inspiratie uit een grote bron levenservaring waar ze graag een luchtige, humoristische spot op laat schijnen. Patricia heeft niet één grote schrijfdroom. Ze zit eerder in een bootje en is op verkenning. Ze geniet van de reis, het uitzicht en het varen en zal wel zien in welke haven het bootje aanmeert.

PS: Columns over de ups en downs van het datingleven (al dan niet in de biowinkel) zijn vaak een hit. Maar niet getreurd, schrijvers met een gelukkig liefdesleven. Ook een onderwerp als ‘samenwonen‘ heeft columnpotentieel – zoals Berry Black bewijst.