Aperol Spritz in een zonovergoten land

Ik schrijf deze post vanop skivakantie in de Italiaanse Dolomieten, de majestueuze rotsachtige bergketen in Noord-Italië. Denk zon, sneeuw en lekker eten. Jaloers?

Stel je het volgende voor: je ontwaakt om 6u30. Nog een beetje vermoeid doe je het gordijn open. De besneeuwde bergtoppen en de opkomende zon geven een instant energieboost. 6u50 Guten Morgen Siegfried. Geen Italiaanse Alessandro aan het ontbijt maar een Duitse Freund want in Noord-Italië spreken ze de taal van de liefde niet.

10 minuten lang geniet je van je pistolet, je fruitsalade … En dan barst heel even de skihel los. Je bent hier immers niet alleen maar verantwoordelijk voor 90 kinderen en hun monitoren op Franse taal- en skivakantie. Hoe vaak je ook enthousiast goedemorgen zegt, veel kans is dat tijdens het ontbijt, de zoektocht in de skistal en de busrit naar de piste het antwoord is ‘j’ai perdu mon gant’ of ‘je ne trouve plus mes skis’. Of anders een variatie op ‘mes jambes/bras/fesses/… font mal’. Het voelt als een legpuzzel voor gevorderden iedereen met het juiste materiaal te doen vertrekken.

Als om negen uur iedereen in de lift naar boven zit, volgt het eerste moment van voldoening: iedereen staat op de latten en niemand heeft mijn ski’s mee. Heel snel daarop volgt: wauw wat een uitzicht vanuit de lift en de zaligheid van de eerste goed geprepareerde pistes van de dag in leuk gezelschap. En als de walkie-talkie niet al te veel heeft gebiept, is het rond kwart voor twaalf tijd voor een pauze……….. Niet voor een koffie nu… maar voor een Aperol Spritz, het oranje modedrankje uit Italië. In België is het een nieuwkomer maar blijkbaar is het drankje al ‘hoogbejaard’. Dat lees ik in de ‘boze liefdesbrief’ aan Italië van journaliste Ine Roox, Italië, de schaduwkant van een zonovergoten land. 

‘De bitterzoete cocktail is vermoedelijk een overblijfsel van de Oostenrijkse overheersing in de republiek Venetië. In 1797 verkocht de Corsicaanse generaal Napoleon Bonaparte Venetië aan het Oostenrijkse rijk. Het verhaal wil dat de Oostenrijkse soldaten bruiswater voegden bij de lokale alcoholrijke witte wijnen, om zo grotere hoeveelheden te kunnen drinken. Witte wijn vermengd met bruiswater zou de eerste spritz zijn geweest, een verwijzing naar het Duitse werkwoord spritzen, dat ‘spuiten’ of ‘sproeien’ betekent. Vandaag is sprits dus oranjerood, net als de ondergaande zon boven Piazza delle Erbe bij dat collectieve aperitief. Aan de cocktail van witte wijn en bruiswater wordt de rode, stroperige kruidendrank Aperol toegevoegd. In Valdobbiadene, de streek van de gelijknamige, kwaliteitsvolle prosecco, gaan ze er prat op dat hun bruisende wijn in combinatie met Aperol de enige echter spritz is.’

Dat er hierover discussie heerst, blijkt alvast uit het feit dat in het skigebied drie benamingen gelden voor dit godendrankje: in de ene hut is het een Aperol spritz, soms een San Veneziano maar meestal is het een Birdie die je moet bestellen. En trouwens, wie tegenwoordig echt hip wil zijn, drinkt geen Birdie, maar nipt van een Hugo op basis van bubbels, vlierbessensiroop en munt.

Skiën in Italië, ik kan het alleen maar aanraden. Overal brede pistes en hypermoderne liften, soms zelfs met zetelverwarming. Wij kiezen altijd voor een Dolomiti Superski-pas waarmee je zowel kan skiën op Kronplatz, Vals, Meranzen, Plose en op Sella Ronda. Daar kan je een soort van skimarathon doen van een 40tal kilometer rond de Sella zonder ooit twee keer dezelfde piste te moeten doen. En voor een après-ski in stijl kan je voor het aperitief terecht in Brixen of Brunico. Italiaanse klasse!

Wil je ook naar Italië, lees dan zeker Italië, de schaduwkant van een zonovergoten land. Journaliste Ine Roox groeide op in de buurt van ‘de cité’ in Maasmechelen, bleef na haar uitwisseling hangen in Padua en is in haar eentje verantwoordelijk voor de ‘buitenproportionele aandacht voor Italië’ in De Standaard. In vijftien essays probeert Roox de clichés over Italië te overstijgen en diepgang te geven. Ze heeft het over de Slow Food beweging die helemaal niet elitair is maar pleit voor het recht op gezond eten en over het collectieve aperitief dat draait om zien en gezien worden. Ze toont hoe het overdreven belang van uiterlijke schoonheid Italië een uitstekende reputatie gaf op vlak van mode en architectuur. Roox verklaart het succes van Berlusconi als l’uomo forte die de platte smaak van de Italiaanse volksaard uitvergroot en onderwijst ons in de kunst van de sprezzatura, het achteloze genieten.

Ik hoop alvast op een skiweek vol sprezzatura momenten!

Ine Roox, Italië, de schaduwkant van een zonovergoten land, De Bezige Bij

De laatste paragraaf verscheen in juli 2014 in Psychologies.