Column

Brangelina barst

Nu donderdag volgt de ontknoping in onze columnwedstrijd. Vanmiddag raakte bekend dat Hollywood dreamteam Brangelina het na twaalf jaar voor bekeken houdt…

Prima moment om een oude column op te diepen, die ik schreef voor Psychologies. Over droomkoppels en hun houdbaarheidsdatum. En over sprookjes die aan diggelen gaan.

Olga Grjasnowa2

Voorlopig was 2012 geen vet jaar voor de liefde. Voor de liefde uit de boekjes, bedoel ik dan, de romantiek in de roddelblaadjes. Die kreeg recent rake klappen. Heidi Klum en Seal, Johnny Depp en Vanessa Paradis, Robert Pattinson en Kristen Stewart? Hun liefde verdween dit jaar door de afvoerpijp. Na respectievelijk acht, veertien en vier jaar gingen deze dreamteams uit elkaar.

Een populaire tabloidwijsheid zegt dat drek beter verkoopt dan dromen. Slecht nieuws op de voorpagina stimuleert de bladenverkoop. Misschien klopt dat in het algemeen, maar bij mij werkt het averechts. Op dooie momenten blader ik graag door fotospecials van sprookjeshuwelijken, liefdesweekends of gezinsuitbreiding in Hollywood. Liefst zo suikerzoet mogelijk. Tandpijngarantie of geld terug. Aan grimmige plaatjes heb ik geen behoefte. Laat die verhalen over vechtscheidingen maar zo.

Grofweg zijn er twee soorten celebrity watchers.

Zij die zich verkneukelen over de ellende van de sterren en zij die graag gapen naar hun schone schijn. Vroeger had je een glas water nodig (halfvol of halfleeg?) om een optimist van een pessimist te onderscheiden. Tegenwoordig lukt de test ook met een stapel kapsalonlectuur. Zeg me welke boodschap je zoekt in de berichtgeving rond beroemdheden, en ik zeg je wie je bent.  Moeten de ruzies en faillissementen van de sterren bewijzen dat de wereld een tranendal is – ook voor hen? Of bewijst hun oogstrelende verschijning op de rode loper juist dat het leven fabuleus is – ook voor ons?

Ik vrees dat ik een gaper ben, fan van schone schijn en dito koppels.

Aan de relatiebreuk van Klum & co beleef ik geen plezier. Integendeel, ik betreur de uiteen gespatte sprookjes. Merkwaardig is dat. En ook best belachelijk. Waarom voel ik überhaupt iets bij privénieuws over mensen die ik niet ken? En waarom is het ene wonderkoppel mij sympathieker dan het andere?

Er zijn veel machtige, mooie en rijke mensen met een relatie, maar dat maakt hen nog geen dreamteam. Een match gemaakt in het marketing departement (of op het hoofdkantoor van Scientology) schiet altijd te kort. Een dreamteam bestaat uit een aantrekkelijke man gekoppeld aan een vrouwelijk rolmodel of omgekeerd. Maar bovenal straalt hun relatie authenticiteit uit en spreekt ze tot de romantische verbeelding. Zoals elk sprookje een moraal heeft, zo maakt elk dreamteam een statement over de liefde.  Scheidt het koppel, dan komt die boodschap op losse schroeven.

Dus nee, 2012 is voorlopig geen vet jaar. Hoogblonde Heidi hield het bekeken bij donkere Seal. Liefde blijkt dan toch niet (kleuren)blind: Beauty loopt weg bij de Beast. De Franse idylle van Johnny en Vanessa spatte stuk.

Twee tegendraadse persoonlijkheden laten zich niet gek maken door geld en roem, maar slagen er niet in gek te blijven op elkaar.

En Kristen bedroog Robert Pattinson? Het meisje met het donkere randje verliest door haar eigen stomme schuld haar golden boy. Pfff, wat deprimerend allemaal. De volgende keer dat ik wil ontspannen, lees ik wel Schuld & Boete. Beter een gedoseerde portie Dostojevski, dan al dat loodzware celebrity nieuws.

PS: Doet het jou iets, de scheiding van Brangelina?

PPS: Voor mij waren Brad Pitt en Angelina Jolie eigenlijk nooit een dreamteam. Mijn lidkaart van #teamjennifer is nooit vervallen…