Column op woensdag: Wind- en waterdicht

Tijdens de zomer presenteert This Is How We Read elke woensdag een van de genomineerden van onze columnwedstrijd 2022. Vandaag zoekt Isabel een deftig onderkomen, en wel liefst voordat de concurrentie ermee aan de haal gaat.

‘Pech, ’t is weg’. ‘Verkocht binnen de week’. Of erger: ‘Verkocht op eerste kijkdag’. Overboden langs alle kanten en als allerlaatste aan de beurt komen tijdens dat eerste helse gluurmoment. Het voor je neus verkocht zien worden aan rijke tuttebellen die de hoerenchance hadden om al een ‘preview’ van de gladde praatjesmaker te krijgen. Zo ergerlijk. De huizen die dan overblijven? Dat zijn beschimmelde tweegevelwoningen met meer vochtophoping dan de benen van de gemiddelde zwangere vrouw tijdens een hete zomer. Een Plopsaqua in de kelder, parketvloer die nieuwsgierig naar boven komt piepen en houtworm die een tweede thuis zocht en vond in de schurftige trap. Tijdens zo’n ellendige kijkdag voel ik me een bezoeker in de Grotten van Han: enkel de regenlaarzen en koplamp ontbreken nog. De penetrante geur blijft in mijn neus en kleren hangen en de tristesse die ik waarneem in de ogen van de andere grotbezoeksters, staat op mijn netvlies gebrand. Eén troost: ik voel me erg verbonden met hen. Sterker dan het zwaarste wifinetwerk in een perfecte pastoriewoning. Zij zijn immers net als ik 30+ en in de wanhopige categorie ‘alleenstaand’.

Want de deftig gerestaureerde vierkantshoeves of sleutel-op-de-deurwoningen zijn al lang van de huizenmarkt gehaald. Net zoals de single mannen in de categorie kan lezen, schrijven, heeft deftige gevel.

Zulke riante villa’s zijn onmiddellijk ingepalmd. Rest nog: de krotwoningen alias tweedehandsmannen met een gescheurd trouwboekje, een geplunderde bankrekening en twee kids die amper wind- en waterdicht zijn. Deze mannen begeven zich in groten getale op de singlesmarkt en staan sterk afgeprijsd. Daar zit een geurtje aan, net als bij die vochtige kelder. Hun marktwaarde is bedroevend laag en op hun social media bevestigen of ontkrachten ze net huizenhoge alleenstaande mannen-clichés. Zo pronken ze met hun fitnessabonnement, schrale hond en hoogsensitieve kids en verwachten ze dat de single vrouwen tegen elkaar zullen opbieden. Maar de bel-etage van deze sullige stulpjes is niet om aan te zien. Witte sokken in versleten sandalen op de benedenverdieping. Begeef je je naar de eerste etage, dan ontdek je een sleutelgat waar roest zegeviert. En heb je de verschrompelde houtworm doorstaan, dan sta je op de stoffige zolder waar de EPC-waarde om van te bleiten is. En het enige duurzame in huis, de warmtepomp, laat het sinds de geboorte van kind twee afweten. Maanden verstrijken en de gladde vastgoedmakelaar laat de prijs nogmaals zakken. Zelfs het stadstuintje kan menig vrouwelijke bezoeker niet bekoren. Want buiten buxusmot is er geen levende ziel te bespeuren. En de voortuin? ‘Maai Mei Niet’ werd het ganse jaar doorgetrokken.

Exje nam alles mee, ook de BaByliss.

Gelukkig zet ik, samen met de andere onbetaalbare single vrouwen, mijn zoektocht naar een deftige thuis vol goede moed en zonder regenlaarzen en koplamp verder. Zo klamp ik me vast aan de laatste strohalm: woningen die ‘in optie’ staan maar waarvoor de bank een njet geeft. Zulke pareltjes komen af en toe terug vrij op de huizenmarkt. Optrekjes zonder vocht en zonder gevoelige ettertjes die amper wind- en waterdicht zijn. Een thuis met een stijlvolle wijnkelder, een gesmeerd sleutelgat en een houtworm-vrije trap: pech, rijke tuttebellen, ’t is weg!

Isabel zet graag de puntjes op de ‘i’. Zo krijgt ze het serieus op haar heupen van mensen die haar naam met een kleine letter of, erger nog, met ‘le’ achteraan schrijven. Bij Isabel is de liefde voor schrijven geen kalverliefde noch een knipperlichtrelatie: het is een eeuwigdurende liefde zoals in de
films. Die hartstocht werd sinds eind vorig jaar ook bezegeld met een ja-woord: Elke maand kleurt ze de columnpagina van het Ferm-magazine in. De naam van het cursiefje? De puntjes op… jawel, de i.