Column op woensdag: zingeving

Tijdens de zomervakantie presenteert This Is How We Read elke woensdag één van de genomineerden van onze columnwedstrijd 2019. Vandaag mijmert Pieter over zingeving en over die arme Nietzsche, die nooit een nachtelijke naaktselfie mocht ontvangen.

Wat is het belangrijkste in een mens zijn leven? Welk aspect heeft voorrang op alle andere, verdient absolute prioriteit in de dagelijkse strijd om het bestaan? Wat is het schijnbaar ongrijpbare element dat, als sluitstuk van een zorgvuldig opgebouwd leven, de mens Zin geeft?

Is het de liefde? De troostende omarming van een zielsverwant, bij voorkeur strak gelijfd en levenslustig?

Is het seks? De niet aflatende drang uw schwanz in zo veel mogelijk scheuren te schuiven, in de treurige najaging van die paar seconden rillende transcendentie?

Is het geloof? Het vertrouwen in een hogere entiteit die het als de beste huisvader goed met ons voorheeft, die we onvoorwaardelijk kunnen dienen en naar wie we de Zwarte Piet van het zingevingsprobleem kunnen doorschuiven?

Is het

het bereiken van doelen, het overwinnen van obstakels en het vernederen van onze vijanden – samen te vatten onder de vage maar aantrekkelijke noemer ‘succes’?

Ik heb heinde maar vooral verre gezocht naar een antwoord op deze eeuwenoude vraag.

Ik heb geconverseerd met de Boeddhistische monniken van Sukhotai, die mij niet meer konden vertellen dan ‘meneer ik weet het ook niet, ik ben 12’ – maar dan in het Thai.

Ik heb deelgenomen aan mystieke peyote-rituelen met de Tonkawa sjamanen, maar als zij het antwoord op de ultieme vraag gevonden hadden, zouden ze dan niet wat verder geraakt zijn in het leven dan een bestaan in de woestijn, gekruid met de occasionele paddotrip?

Ik heb mij overgegeven aan de hoeren van het Falconplein, waar ik mijn geld verbraste in de op evolutionaire wetmatigheden gestoelde overtuiging dat de poort naar gelukzaligheid niet in de geest, maar in de compromisloze verovering van Het Fysieke te vinden was.

Ik heb gezocht in de werken van Plato, Kant en Camus, die grote vorsers uit het verleden, maar is hun wijsheid in een immer veranderende wereld – de rivier is nooit twee keer dezelfde, weet u wel – überhaupt temporeel overdraagbaar? Als wijsheid een nevenproduct is van kennis, en kennis voortkomt uit de waarneming, dan moeten de wijsheid en de daaruit voortkomende inzichten over Het Leven toch noodzakelijk in eeuwige staat van evolutie zijn, zoals ook de wereld rondom ons?

Welke lessen vallen voor ons nog te leren uit de gedachtestroom van Nietzsche, die nooit het genot heeft mogen kennen van de Duitse Autobahn of een nachtelijke naaktselfie van een geliefde?

Het antwoord op mijn zoektocht was nochtans simpel en vond ik, geheel onverwacht, in mijn eigen thuis. Ik ben hier om u te zeggen: het is het tijdig ontruimen van uw afwasmachine. Het voorbereid zijn op wat komen zal, en het kalm en waardig dragen van de banale dagtaak die ons aller last is. Een lege afwasmachine is de trots van een Sisyphus die zijn lot aanvaard heeft. En hierin schuilt de wijsheid.

Voor zij die met de hand afwassen weet ik het ook niet.

Pieter SA Wouters is 1,95m en Belg. Hij heeft blauwe ogen en schoenmaat 45.

PS: Barbara maakte de foto’s bij dit stuk in 2006, in het Chinese Xiahe – waar ze in de ban raakte van ‘Leaving Microsoft to change the world’ van John Wood. Ook iemand die over zingeving heeft nagedacht…