Uitgelezen

1, 2, 3 – Van geboren worden ga je dood

Een korte recensie en twee sterke passages – meer heb je toch niet nodig om in te schatten of een roman iets voor jou is? Vandaag bespreken we ‘Van geboren worden ga je dood’ van Ans Vroom (2021, Pelckmans).

Korte recensie: In haar tweede roman buigt schrijfster en scenariste Ans Vroom zich over de liefde tussen Eline en Jonas. Dat is geen happy ‘boy meets girl’-verhaal. Eline verloor als kind haar beide ouders en krijgt als twintiger elektroshocktherapie om haar depressie door uitgestelde rouw te bestrijden. Ook Jonas heeft zo zijn rugzak. Bovendien heeft hij een jonger lief, Zoë, waardoor Eline vastzit in de ‘friendship zone’, dik tegen haar zin. Is Van geboren worden ga je dood dan wel een echt liefdesverhaal? Maar natuurlijk! Dit is een eigentijdse gothic novel, over bodemloze verlangens en boze monsters.

Ans Vroom deelt haar roman op in vijf delen, die beginnen met een quote uit een donkere popsong (van Lana del Rey, Amy Winehouse…) en eindigen met een mysterieuze liefdesbrief.

Ze ontrafelt in heldere taal en met groot psychologisch inzicht hoe mensen zichzelf en elkaar in de weg zitten tijdens hun zoektocht naar liefde.    

Favoriete passage: “Op het kleine tafeltje lagen een stuk of vijf folders over uiteenlopende deprimerende onderwerpen, al hadden de samenstellers hun best gedaan om de foto’s op de cover lichtvoetig en de slogans wervend te maken. Mijn gedachten dwaalden af naar de copywriters wiens werk het was om folders over faalangst, perfectionisme, eetstoornissen en pestgedrag van gevatte titels te voorzien. In gedachten zag ik hen zwoegen achter hun computers. Ik vroeg me af of ik er zelf ooit in zou slagen om geluk te vinden in mijn werk.”

Nog een hele mooie: ‘Ik kom net terug van een retraite in India. Ik heb er drie maanden in een boeddhistisch klooster doorgebracht. Daarom is mijn haar zo kort. Dat was toch wat je wilde weten?’

Ik keek hem betrapt aan. ‘Eh, het viel me vooral op dat je zo gebruind bent.’

‘Ja, ik ben ondertussen al een paar weken terug, maar het kleurtje is er nog steeds. Ik ben Daniël trouwens. Ik denk niet dat wij al aan elkaar zijn voorgesteld.’

‘Dag Daniël. Ik ben Eline.’

‘En nu wil je zeker weten hoe ik na drie maanden zenboeddhisme opnieuw hier terechtgekomen ben? ‘

‘Eigenlijk wel, ja,’ antwoordde ik geamuseerd.

‘Ik ben bipolair.’

Ik knikte begripvol.

‘Ik hoopte in India rust in mijn hoofd te vinden. Maar medicatie blijkt toch effectiever,’ zei hij met een droog lachje om zijn mond.

‘Goed dat je er zelf om kan lachen,’ zei ik.

‘Ach, wat is het alternatief?’ vroeg hij.

PS: In een roman van een scenariste mag je veel dialogen verwachten. Ans Vroom schreef o.a. mee aan de fictiereeks Assisen.

PPS: Boeddhisme voor bipolaire mannen? Waar lazen we dat nog? Juist, hier!