This Is How We Read

Het boek, de film, de soundtrack

Een beetje boekenliefhebber blaast meestal hoog van de toren dat “het boek véél beter is dan de film”. Ook ik maak me daar wel eens aan schuldig. Ooit had de boekenbijlage van De Standaard een reeks ‘Het boek is beter dan de film’ – wat ik mocht bewijzen voor Dokter Zjivago en De dood in Venetië.

Toch ben ik niet te beroerd om te bekennen dat ik de film soms leuker vind dan het boek.

Of dat ik niet altijd zin heb om voor of na de film ook het boek nog te lezen. En nu we toch aan de confessions zijn. Soms smelt ik niet voor het boek en evenmin voor de film, maar wel voor de videoclip van een song uit de soundtrack van de boekverfilming (volgen jullie nog?). Mijn persoonlijke top drie:

  1. Siren, Tori Amos (soundtrack Great Expectations, gebaseerd op Charles Dickens)

Het boek: Pip, een weesjongen, groeit dankzij een onbekende weldoener op tot een Londense snob. Charles Dickens schreef dit boek in 1860. In de eerste kandidatuur Germaanse (zoals dat in de tijd van de boekenmeisjes nog heette…) moesten we van Dickens A Tale of Two Cities lezen. Meer dan genoeg Engelse troosteloosheid voor mij. Ik denk niet dat ik Great Expectations ooit ga lezen.

De film: Is een moderne interpretatie van Dickens’ boek. Pip is nog grotendeels zichzelf, maar de actie werd verplaatst van Londen in de 19e eeuw naar New York anno 1995. Dat maakte bij de release allemaal niet uit voor mij. Na Before Sunrise wou ik elke film met Ethan Hawke in een hoofdrol zien.

De song: Tori Amos kan bij mij weinig verkeerd doen. En heeft iemand ooit zo compact en correct als Amos verwoord dat je sommige dingen nu eenmaal niet half-z’n-gat kunt doen? Almost brave, almost pregnant, almost in love…

  1. Young & Beautiful, Lana Del Rey (soundtrack Great Gatsby, gebaseerd op F. Scott Fitzgerald)

Het boek: Oorlogsveteraan en self-made man Jay Gatsby leert in de jazzy jaren ‘20 de les die The Beatles in 1964 op alle radio’s zullen zingen: Money can’t buy me love. Bij publicatie in 1925 werden er 20.000 exemplaren van The Great Gatsby verkocht. Minder dan Fitzgerald had gehoopt. En zeker minder dan de half miljoen paperback kopieën die er tegenwoordig over de toonbank gaan. Elk jaar en in de VS alleen.

De film: Baz Luhrmann (Moulin Rouge) kan een feestje in beeld brengen, en de rol van Daisy moet de droom zijn van elke actrice. Maar dat accent van Leonardo di Caprio? We’re not so sure ‘bout that.

De song: Nee, dan liever de zwoele sleepstem van Lana Del Rey. Will you still love me when I’m no longer young and beautiful? Will you still love me when I’ve got nothing but my aching soul? Lana voegt eraan toe dat ze daar alle vertrouwen in heeft, maar haar toon is net iets te smekend om zelfzeker te klinken. Perfect in evenwicht, deze song.

  1. Choose Life, PF Project (soundtrack Trainspotting, gebaseerd op Irvine Welsh)

Het boek: De Schotse underground auteur Irvine Welsh schrijft graag in het dialect. Als lezer werkt teveel slang mij echter al snel op de zenuwen.

De film: Was zonder overdrijven een mijlpaal in mijn puberjaren. Choose life, choose a job, choose a career, choose a family. Intussen heb ik dat natuurlijk allemaal gedaan. Maar de spirit van toen leeft nog een beetje. A fucking big television, electrical tin openers, fixed interest mortgage repayments, a starter home, leisure wear and matching luggage? Heb ik nog altijd niet. En van die mind-numbing, spirit-crushing game shows is er (ah ja, zonder big television…) ook al geen sprake.

De song: Kunnen jullie ofwel mee joelen, ofwel waren jullie geen 16 in 1996.

PS: Boeken op televisie en brief aan mijn 16-jarige zelf.