In de koffer

Terwijl u dit leest, beste lezer, ben ik op roadtrip in Sardinië samen met mijn zus en twee vriendinnen. Op zo’n reis horen er ook boeken, bij voorkeur gelezen met een wijntje onder een olijfboom aan het zwembad van een sympathieke agriturismo. In beperkte mate weliswaar… want de bagagevoorschriften van Ryanair zijn onverbiddelijk en de koffer van de huurauto misschien wat te optimistisch berekend. Omdat ik vooraf altijd de vraag krijg van mijn reisgenoten: ‘Hebt gij nog een goed boek’, gaf ik hen dit keer de pap in de mond en stuurde hen dit lijstje om uit te kiezen.

Hotel zonder sterren, Lara Taveirne, Prometheus

‘Two days, my love’. Zo stelt Larissa haar ex-geliefde Andreas na tien jaar voor om twee dagen in een poepsjiek hotel door te brengen, dagen die alleen voor hen zullen bestaan. Ik ben ondertussen halverwege dit zinderende boek dus mijn exemplaar is perfect uitleenbaar voor de vakantie. Mijn smiley’s naast zinnen als “Ze was bang dat ze elk moment als een Calippo uit die kokerjurk kon floepen” moet je er dan wel bijnemen.

De gevleugelde, Arthur Japin, Arbeiderspers

De prijs voor mooiste cover heeft deze gestileerde stoffen omslag zeker verdiend en sinds Een schitterend gebrek schept Arthur Japin hoge verwachtingen. Ik ben dus wel benieuwd naar deze historische roman over de Braziliaanse Alberto Santos-Dumont, de eerste man die tussen de wolken navigeert.  Een roman die eindigt met deze woorden:

“Het wonderbaarlijke zit hem er niet in dat een mens vleugels krijgt en ermee wegvliegt. Het is pas echt een wonder als het hem lukt beneden te blijven en het uit te houden tussen anderen.”

Verloren brood, Nele Reymen, Vrijdag

In de dromen van Flaircolumniste Nele Reymen zijn we ‘allemaal eenhoorns die cupcakes kakken’. In haar derde roman volgen we het doelloze liefdesleven van Reno: “De middelmatigheid die zijn leven beheerste was tegelijk de wonde en het doekje voor het bloeden.” Dan ontmoet hij Mayenne ‘die enkel wil en kan liefhebben.’

Dit is wat ik bemin, Isabelle Rossaert, Cossee

‘Isabelle Rossaert schrijft met een betoverende passie en liefde over Parijs en de Luberon, over een relatie die nooit was en een andere die ontluikt,’ zei ik in Psychologies. Barbara noemde het ‘een compacte, perfect gepolijste vertelling die zich met een grote vanzelfsprekendheid presenteert. Isabelle Rossaert switcht moeiteloos tussen Parijs en de Luberon, tussen haar mannelijke en vrouwelijke verteller, tussen literaire beschrijving en levendige dialoog.’ En toen moesten de recensies die Rossaert vergeleken met Nobelprijswinnaar Modiano nog volgen…

Jij zegt het, Connie Palmen, Prometheus

Als Sylvia Plath zelfmoord pleegt, richt iedereen zijn pijlen op haar overspelige echtgenoot Ted Hughes. Connie Palmen geeft een stem aan de dichter en laat de lezer Hughes kennen als een echtgenoot die zijn ziekelijke en pathetische vrouw oneindig wil beschermen tot hij zichzelf verliest in haar wanen. Een ideale voorbereiding voor de Das Magazin leesclub met Connie!

Zelf verdiep ik me deze reis in Iedereen Smartphonefotograaf van Vicky Bogaert!