Het zoutpad – Raynor Winn

Langs de zuidwestkust van Engeland loopt het eeuwenoude South West Coast Path, duizend kilometer lang langs de ruwe natuurpracht tussen Wales en Dorset, via Devon en Cornwall. Ideaal voor types zoals Bill Bryson, die er stukken van wandelde in Notes from a Small Island en in Road to Little Dribbling. Ideaal ook voor yuppies met een midlife crisis die met veel poeha de dagelijkse sleur gedag zeggen en die zich onder de gemoedsrust van een vette bankrekening van Minehead naar Poole instagrammen. Voor vijftigers Raynor Winn en haar man Moth was het lopen van The Salt Path geen keuze, maar bittere noodzaak.

De familie Winn vertrouwde een yuppie in jeugdvriendvacht een grote investering in een bedrijfje toe, dat prompt overkop ging. Waarbij hun investering niet alleen verdampte, maar ze ook dankzij de goede zorgen van de nu ex-jeugdvriend opdraaiden voor de schuldenberg. De gevolgen waren verregaand: de deurwaarder nam beslag op de Welshe hoeve die ze dertig jaar lang steen per steen hadden gerenoveerd en zette hen op straat. Dakloos. De hoeve fungeerde ook als goed draaiende B&B, dus waren ze ook hun inkomsten kwijt. Dakloos en blut. Als klap op de vuurpijl werd bij Moth een ongeneeslijke hersenziekte vastgesteld, waardoor hij langzaam zou wegkwijnen. Dakloos, blut en ziek.

Raynor en Moth konden nergens terecht. In een achtersteeg in een kartonnen doos resideren was geen optie, dus besloten ze dat als ze toch dakloos waren, ze maar beter dakloos konden zijn in de vrije natuur. Met hun laatste centen kochten ze een tent en flinterdunne slaapzakken en maakten van de South West Coast Path hun thuis. Wildkamperend een onzekere toekomst tegemoet, op een budget van minder dan dertig pond per week. In sommige hipsterkwartieren betaal je meer om eens aan een soja latte macchiato te ruiken.

Wat volgt is keihard. Moth is amper in staat om alleen recht te staan, laat staan om duizend kilometer te wandelen over steile rotsklippen. Er is geen geld voor voedsel en water, hun uitrusting schiet tekort en als het al niet schroeiend heet is, is alles kletsnat en koud. Maar ze zetten door, stap voor stap. Ze hebben elkaar en ze hebben het mooiste uitzicht van West-Europa.

• 

• 

Het zoutpad is Raynors relaas van hun tocht. Ontstellend nuchter beschrijft ze hoe het onheil de mat vanonder hun voeten rukte en hoe het brute bestaan als dakloze erin hakt. Hoe alle keuzes plots gereduceerd worden tot maar één: overleven. Even nuchter heeft ze het over de ontberingen van de eerste dagen, waarbij hun fysieke ontberingen en hun wanhoop hun gezichtsveld beperkt tot een plekje voor de tent.

The light was going when we hid the tent amongst some rocks, slightly protected from the wind. Two sheets of nylon between us and Canada.

Maar gaandeweg neemt de overweldigende natuur een meer prominente plaats in, alsof de enorme oceaan die eonenlang  aan de klippen knabbelde hetzelfde met hun zorgen doet. Gaandeweg gaat elke dag wat beter en verbluft Moth zelfs de medische wetenschap door vooruit te gaan in plaats van achteruit. Gaandeweg is er zelfs plaats voor aanvaarding en hoop.

At last I understood what homelessness had done for me. It had taken every material thing that I had and left me stripped bare, a blank page at the end of a partly written book. It also gave me choice, to either leave that page blank or to keep writing the story with hope. I chose hope.

Het feit dat Het zoutpad werd gepubliceerd en het Raynor tot een beroemdheid maakte is op zich een spoiler, natuurlijk. De manier waarop ze gered werden verzin je niet, maar laat het gezegd zijn dat moed en volharding lonen. De Winns konden kiezen. Bij de pakken blijven zitten en fantaseren over hoe de yup met zijn stropdas in shredder sukkelt, of hun bestaan op hun schouders laden en een stap vooruit zetten. En nog een. En nog een.

Why are we dancing?
Because we have a roof.
Is this a great thing?
The greatest.
Then we should dance more.

PS: de foto’s zijn onze eigen impressies van de South West Coast Walk, waarvan we stukjes bezochten langs de zuidkust van Dorset.