Het dierenrijk

Krokusvakantie. Kinderen. Regen. Voelt u hem al komen, onze suggestie om toch EVEN.WAT.RUST.TE.SCHEPPEN?

Laat dat nu net zijn wat schrijfster Annelies Marin wilde met Het Dierenrijk, een beeldverhaal over dieren, hun habitat en alle weetjes klein en groot. Rust vinden. Verwondering scheppen. En ontsnappen aan de drukte.

Annelies viel al eens met de column in huis bij Thisishowweread, deelde de Germaanse schoolbanken met Katrien, die als literaire meter fungeerde. Ik volgde Zumba bij Annelies, zij blijkt tot op heden één van de trouwste aanhangers van de Showdance -school. Ever. Kattenkwaad, apenstreken en heel veel pauwenveren, zij doet er altijd een schep bovenop.

Tot het even genoeg was en het schrijven van een boek de uitkomst blijkt. We laten Annelies aan het woord:

Op een ochtend wordt het zwart voor je ogen. Een reden om vreselijk in paniek te raken. Maar dan voel je de zachte vacht en snorharen, en hoor je het trillende ronken van je beste maatje naast je. Dan weet je dat je veilig bent. En de wereld daar buiten? Die moet maar even wachten… Want door even stil te staan, kom je soms zoveel verder dan met door te razen.

Ik heb tijdens mijn eerste jobdecennium hard gewerkt. En daarmee bedoel ik écht hárd gewérkt. Maar als je van je hobby’s je beroepen maakt, voelt het niet als werken. Dromen die werkelijkheid worden, voelen een beetje als zweven op roze wolken, alsof je superwoman bent, en met onuitputtelijk veel energie en passie kunt blijven gaan. Je leeft eigenlijk drie levens tegelijk, want kiezen is verliezen. Overdag freelance auteur, redacteur en communicatie manager, ’s avonds sport- en dansinstructrice en in het weekend alles door elkaar en nog een optreden of huwelijksfeest als zangeres.

Achteraf bekeken voel je je dom en naïef, te mooi om waar te zijn (of te blijven). Dan kun je wél die eerste signalen plaatsen waarop het mis begon te gaan en je koppig weigerde om naar je lichaam te luisteren. Maar het is helaas zo dat veel mensen in de huidige doldraaiende maatschappij eerst volledig opgebrand en leeg raken, alvorens ze zichzelf en hun leven weer gezond en met een zinvolle balans kunnen vullen.

Uiteindelijk heb ik mezelf in het ziekenhuis ‘gewerkt’, waar een lange en harde weg naar herstel begon. Zowel fysiek als mentaal. Na het lichaam dat crashte, zonk ik ook weg in gemis, verdriet, frustratie, angst en uiteindelijk een zware depressie. De zin van en in het leven waren verdwenen.

Ziekenhuisopnames zijn zwaar, maar kunnen best wat moois opleveren… stapjes naar genezing, een nieuwe levensweg, warme ontmoetingen, maar ook creatief werk. Ik heb er geleerd om terug te durven dromen en fantaseren, zonder dat je alle hersenspinsels effectief ook waar moet maken. Had ik zin in een safari? Dan trok ik naar Afrika. Wilde ik even vrij zijn en vluchten, dan trok ik mee met een vlucht ganzen en bestudeerde ik hun veren. Ik vroeg me dan plots af hoe het komt dat ze tijdens hun jaarlijkse trek naar het zuiden niet verloren vliegen. En voor ik het goed en wel besefte, zat ik tijdens vrije momenten in het ziekenhuis met mijn neus en vol kinderlijke verwondering tussen een stapel dierenatlassen.

Ook nu zijn dieren in mijn verdere herstelproces enorm belangrijk en onmisbaar geworden. De honden tijdens mijn vrijwilligerswerk, de katten thuis, de dieren die ik bij vrienden en kennissen verzorg als ze op vakantie gaan… Maar ook mijn herwonnen kinderlijke kijk op de wereld, waarin nog zoveel kansen en mogelijkheden bestaan en elke dag het waard is om op te staan en op ontdekking te gaan. Het is dus niet verwonderlijk dat ‘Het Dierenrijk’ het afgelopen jaar uit dit alles is voortgevloeid.

Het boek heeft voor mij persoonlijk een therapeutische betekenis gekregen. Maar ik wil er vooral mijn liefde voor de dieren mee doorgeven. Maar ook kennis en inzicht, zodat we allemaal leren en beseffen hoe ingenieus en ‘rijk’ onze wereld en het dierenrijk zijn. Opdat we er dankbaar voor blijven en goed zorg voor dragen: zorg voor de dieren, het milieu, onszelf en elkaar.

Het Dierenrijk, Annelies Marin, Ballon Media