De butler heeft het gedaan

Je hebt het vast gemerkt. De afgelopen weken bleef de helft van de redactie -en wel Eveline en Kurt- merkwaardig stil in deze kolommen. Daar is een goede reden voor. Lezers begiftigd met een forse dosis fantasie en wat gevoel voor drama hebben ongetwijfeld al een sappige verklaring gevonden: dit kan alleen maar het gevolg zijn van een stevige redactionele rel.

Jullie zien het al voor je. Midden op een vloer bezaaid met boeken, proppen papier en uitgeschopte pumps zit Kurt met het hoofd in de handen heen en weer te wiegen, jammerend van ‘George Sand was een vrouw, ik wil mijn mama, George Sand was een vrouw’. Eveline vijlt op een omgegooid bureau haar geteisterde nagels weer bij. Katrien is tussen de wijnflesscherven op zoek naar een vol exemplaar. Barbara legt aan de wijkagent uit hoe het komt dat de bliksem die ze met haar ogen afschoot doel miste en het Weeshuis voor Extra Zielige Kittens aan de overkant zwart blakerde.

Helaas, beste lezer. Voor ons is dit geen ‘redactionele rel’, maar ‘vrijdagavond’. En neen, dit is nog nooit een reden geweest om de halve redactie te schorsen.

Wat niet betekent dat Eveline en Kurt niets hebben op te biechten. ‘Wij gaan samen een uurtje prentenboeken lezen!’, zeiden ze dan. Dat we daar zomaar zijn ingetrapt. Maar soit, wat een koppel dat naast boekenhonger ook een adres deelt allemaal uitvreet, daar komen wij niet tussen. Zolang ze ons printerkot maar netjes achterlaten.

De gevolgen lieten zich merken. Kinder- en jeugdboeken kregen opeens meer aandacht dan gewoonlijk. De consumptie van alcohol en niet-gepasteuriseerde kazen tijdens redactievergaderingen kelderde. Kurt werd er maandenlang aan herinnerd dat hij een artikel getiteld ‘Boekenknecht bezwangert boekenmeisje’ moest schrijven, en wel door het boekenmeisje in kwestie. (‘De butler heeft het gedaan’ mocht na lang soebatten ook.)

En zo geschiedde. Op 21 april werd Nathan geboren, ondertussen een stevige baby in het bezit van een tutter, een slabbetje á l’aise Breizh en een kleurrijk, knisperend boekje met een spannend microverhaal over een peloton zoogdieren. (We hebben het nog niet uit, maar you bet dat die rare giraf iets op haar geweten heeft.)

Vandaar dus. Het massief missen van deadline na deadline van het halve team is gewoon een klassiek geval van ouderschapsverlof. Eveline heeft het nu even druk met Nathan vol moedermelk te proppen, terwijl Kurt de afvoer naar het containerpark brengt. Dat heet dan teamwerk. Ze hebben bij wijze van afwisseling eens van rol gewisseld, maar daar willen ze het liever niet meer over hebben.

Binnenkort komen ze terug. Met posts over boeken waar ze warm van worden, met en zonder prenten. Met interviews en met columns, waaronder alvast één over het vaderschap, mét verslag van die vier keer dat Kurt door de politie werd thuisgebracht omdat hij wezenloos op de openbare weg stond te glunderen. We hebben ondertussen alvast Kurts bureau tot een park verbouwd en om plaats te maken voor zuigflessen de drankkast leegge… euh… maakt.