Das Mag Festival… Het verslag

Zo beste lezers, u ziet hierboven ‘geplaatst door Eveline’ staan, maar laat u niets wijsmaken, boekenknecht Kurt werkte even hard mee aan dit verslag van een epische avond. En aan het verwerken van de voorraad Desperado’s, op die betreffende avond.

Das Mag voorziet alle ingrediënten voor een geslaagde (boeken)fuif: leesclubs met topschrijvers en een flinke voorraad alcohol, een toplocatie voor een ‘feeeeesje’ en het perfecte evenwicht tussen spastisch bewegende boekenseuten, ‘losgehende’ drankminnende schrijvers en lichtjes verwarde toevallig aangewaaide passanten. Hier twee interpretaties van de feiten. We zijn het eens over de voorraad drank die er die avond doorging, maar of schrijfster X alle uitgevers zo ‘vriendelijk’ begroet en over het ‘bolleke’ wrijft op de dansvloer, valt nader te onderzoeken…

Eveline’s versie van de feiten:

Niña Weijers herkent me nog, de Elle journaliste die haar zo nodig wilde lastig vallen terwijl ze wat stond te hyperventileren op de receptie voor de Libris Literatuurprijs.

Ze ontving eerder al de Publieksprijs van De Gouden Boekenuil voor De consequenties, een coherente roman rond kunstenares Minnie Panis, die als pasgeborene enkele weken in een couveuse doorbrengt. Als volwassen vrouw voelt Minnie de nood om zichzelf te (her)definiëren, en haar label als kunstenaar in vraag te stellen. Ze fotografeert anderhalf jaar lang haar afval, verkoopt haar ganse inboedel en huurt een fotograaf in om haar wekenlang te schaduwen en haar leven te fotograferen.

Op de vraag of we in Niña’s afvalemmer hetzelfde terugvinden als bij Minnie,  antwoordde ze in Amsterdam:

Haha, daar heb ik niet eens over nagedacht.. Als schrijver vind ik het vooral leuk dat ik Minnie’s projecten mag verzinnen. Ik zou bijvoorbeeld zelf niet zoiets kunnen als mijn hele hebben en houden op EBay zetten, maar in boeken kan het allemaal.

Niña’s boekenclub heeft plaats in een ijskoude zaal, maar aan de warmte van het leespubliek en de Duvels zal het niet liggen. De avond neemt een beetje de vorm aan van een goed cafégesprek tussen vrienden. We stellen belangrijke en minder belangrijke vragen, filosoferen samen over Minnie en wisselen verschillende interpretaties uit. En na afsluiten van het leesclubmoment staan we toch allen in de rij om ons leesexemplaar te laten signeren.

Op naar het feestje, waar Boekenknecht Kurt al klaar staat met een Desperado (voor de knecht) en een glas wijn (voor het boekenmeisje) en de nodige literaire roddels. We zien een schrijfster en haar uitgever wel heel innig konkelfoezen en ronkeloezen op de dansvloer. Team Maartje Wortel en co, die we ook al als gezellige bende bestempelden tijdens de uitreiking van de Libris in Amsterdam, verlaat de dansvloer niet.

Verder spotten we Arnon Grunberg, Connie Palmen, Gustaaf Peek (die wat peinzend mijn richting uitstaart, maar zonder de baljurk duidelijk niet kan plaatsen waar hij me van kent.), Annelies Verbeke, Saskia De Coster, Lize Spit (Afijn, ik zie een dot op en neer wippen) en ander literair talent. De locatie leent zich absoluut voor een episch feestje, de dj legt de ene na de andere legendarische schijf op en vriendin E. en ik gieten de boekenknecht vol Desperado. An epic night is born…

Kurts verdediging:

Ondertussen werd de boekenknecht bij Lize Spit blootgesteld aan een vinnige aanslag op zijn lever, in de vorm van een sloot wodka. Wodka die hij eerlijk had gewonnen bij de trivia quiz over Het Smelt. Zijn leesclub zat netjes verstopt in een kil klaslokaal, ergens diep in de spelonken van een verlaten school. Na wat bedremmeld staan schuifelen voor de getraliede poort mochten de deelnemers door de lugubere, galmende gangen stappen. Wodka helpt tegen jeugdtrauma’s. En zeggen dat een zwerm geluksvogels het intense genoegen had om in de machtige Nottebohmzaal van de Consciencebibliotheek aan de sterkedrank te zitten. Wodka helpt ook tegen jaloezie. Maar niet genoeg.

Al gauw bleek dat niet iedereen het boek had uitgelezen. Daar werd geen straf voor uitgedeeld, ook al had het uitstekend bij de omgeving gepast. Ze hadden dan ook niet de bijzonder heftige sleutelscène gelezen die Lize Spit als daverende apotheose op de lezers heeft losgelaten. Een scène waar de andere deelnemers geen woord over wilden lossen. Geen spoilers, daar. En ook niet hier.

Lize vertelde heel openhartig over de achtergrond van dit dramatische coming of age verhaal, dat zich afspeelt in een onooglijk dorpje in de Kempen. Er waren dorpsgenoten onder de deelnemers om feit van fictie te helpen scheiden. Ze schokte de boekenknecht –deadline minnend van nature- met haar ascetisch schrijfregime van twee lange shiften per dag, en dat een jaar lang. Ze vertelde honderduit over meedogenloos schrappen, over afstandelijk, haast chirurgisch schrijven –die heftige scène, weet je wel- en over de moeilijke geboorte van een flaptekst. Alvast genoeg om ettelijke pagina’s in de boekenknechtschrift te vullen, waarna die zich lichtjes slingerend naar De Studio begaf om er tijdens het slotfeestje de grondwet van de gelegenheidsdrinker –Gij Zult Niet Mixen- vrolijk aan zijn laars te lappen.

Met flink wat hulp van de boekenmeisjes, die hem van een gestage stroom Desperado’s voorzagen in ruil voor strikt muurbloemschap. Dit om te voorkomen dat hij zich –en Thisishowweread- belachelijk zou maken op de tjokvolle dansvloer. Drie maanden danspassen trainen met de WII gingen in mist op. Bij wijze van pauze werd de beteuterde man kundig geflankeerd op een sofa gezet, waar hij aangespoord werd tot het opbiechten van een portie jeugdzonden die nu al bekend staan als ‘The Chesterfield Confessions’. Sommige mannen zijn een open boek, en boekenmeisjes lezen nu eenmaal erg snel.

Het smelt, Lize Spit, Das Mag Uitgevers

De consequenties, Niña Weijers, Atlas Contact