Column op Woensdag: wortel schieten

Tijdens de zomer presenteert This Is How We Read elke woensdag een genomineerde tekst van onze columnwedstrijd 2023. Deze week reanimeert Irene tevergeefs een tante en een plantje.

Het was de tweede keer dat ik Tante B dood had laten gaan.

Technisch gesproken was het de eerste keer niet mijn schuld. Het was Pinkstermaandag. De feestdag waarop niemand in mijn familie wist wat er gevierd zou moeten worden, maar omdat iedereen vrij was, vierden we de zestigste verjaardag van mijn moeder van twee maanden geleden. 

Ergens tussen de soep en de broodjes stortte Tante B in op de keukenvloer. Het was zo’n moment dat ik spijt had dat ik verpleegkundige was geworden. Terwijl de rest van de familie in verschillende vormen van paniek raakte, dirigeerde ik mijn broer om de ambulance te bellen en knielde ik naast Tante B om de cyclus van borstcompressie en beademing te starten.

Ervaring had me geleerd een hopeloze zaak als deze te herkennen, maar stoppen met reanimeren onder het toeziend oog van mijn familie was geen optie. Beter was het om te wachten op het ambulancepersoneel, zodat zij het voor mij konden opgeven. 

Als een slechte kosmische grap, wilde Tante B na haar dood graag een plantje worden, althans dat haar as erin verwerkt werd. En, alsof dat nog geen slecht idee genoeg was, vond iedereen in mijn familie dat het plantje/Tante B het beste op zijn plaats was bij mij. 

Het idee dat ik groene vingers had, had namelijk wortel geschoten in de collectieve kennisbank van mijn familie en was gebaseerd op een enkel moment uit mijn jeugd: ik was elf jaar oud en had de schoolprijs gewonnen voor de mooiste plant.

Dat ging zo. Voor de zomervakantie had iedereen in de bovenbouw een plant gekregen en voor de herfstvakantie moesten we hem weer meebrengen voor een beoordeling. Ik had een filmpje gezien waar wollen draadjes vanuit de aarde van een plant in een emmer met water werden gehangen. Dat had ik gedaan en daarna was ik de plant vergeten.

Het was de enige prijs die ik ooit had gewonnen, maar nog belangrijker was dat ik had gewonnen van mijn broer. Ik was dan ook de laatste die zou weerleggen dat ik groene vingers had als mijn moeder dat verkondigde tijdens schaarse familiemomenten. 

Zelfs nu de as van Tante B in een plantje was verwerkt waarvan de bladeren verschrompeld waren en een grijze kleur hadden, zou ik er niet op terugkomen. Dat zou verliezen met terugwerkende kracht betekenen.

Dan maar een ander plantje kopen.

Irene Haven (@irenevs) schrijft onder een half pseudoniem (ja, dat kan) zodat ze zich net genoeg van zichzelf kan dissociëren om tot schrijven te komen. Vermijdt “mensen-mensen”. Houdt van dieren, maar niet van dieren eten. En, mocht iemand zich dat afvragen, vissen zijn ook dieren. Vermijdt ook mensen die zich afvragen of vissen tot de categorie dier behoren. 

P.s.: Misschien is een Sanseveria een goed idee?

P.p.s.: Bij deze plantenbib kunnen ze misschien helpen met wat tips?