Leestip: Thomas Siffer

De herfstblues in september? Dat hoeft niet. Drie Vlaamse auteurs verlengen je vakantiegevoel. Vandaag: Met Thomas Siffer naar Castelnuovo

 

Wie? Thomas Siffer gaan we niet voorstellen. Ik was nog geen acht toen ik in mijn moeders Flair zijn eerste columns las – de reeks heette ‘Stappen’, als ik me niet vergis. In die duistere eighties zat ik op de basisschool Sint-Michiel, terwijl Siffer een tijdlang in New York woonde. “Dat wil ik later ook,” dacht ik. In de jaren die volgden deed Siffer altijd wel iets interessants.

Hij was hoofdredacteur, tv-presentator, wereldreiziger – en bewees als een soort millennial-avant-la-lettre dat zelfs iemand met een leuke job af en toe een sabbatical wil.

Sinds een paar jaar woont Siffer in de hak van de Italiaanse laars, waar hij olijven kweekt en een non-fictie boek schreef dat Eveline blij maakte (understatement). Toen bekend raakte dat de ex-mediaman in 2018 literair zou debuteren, werd zelfs onze boekenknecht nieuwsgierig.

Wat? Het zijn de geheimen (uitgeverij Angèle) is een roman over een bijzondere mannenvriendschap die kapotgaat zonder hoop op reparatie. Het boek telt vier delen en wordt verteld door de kruidenier van Castelnuovo, Benedetto. Hij smeedde de afgelopen vier jaar een intense band met Lou, de ingeweken Belg die ooit de plak zwaaide bij showbizztijdschrift, excuseer ‘society magazine’ Flash.

Aan het begin van Het zijn de geheimen is de relatie tussen Lou en Benedetto al onherstelbaar gebrouilleerd. Wat de vriendschap deed ontsporen? Waarom Benedetto van Lou de taak kreeg ‘Vertel jij het maar’? Die vragen trekken de lezer al gauw diep het verhaal in. Maar voor ze een antwoord krijgen, wordt er uitgebreid geschetst welke professionele en persoonlijke problemen Lou naar Zuid-Italië dreven.

Kleurrijke bladzijden zijn dat, met behoorlijk wat peper – en qua decadentie gaat Het zijn de geheimen in crescendo.

De nachtelijke scène die de verdere vriendschap tussen Lou en Benedetto onmogelijk maakt, is zowel geweldig als gewelddadig. We gaan niet verklappen wat daar in Zuid-Italië precies gebeurt – in het boek staat ‘hierbij vergeleken is de apocalyps een babyborrel’. Maar er zijn lokale boefjes, corrupte burgemeesters en Afrikaanse vluchtelingen betrokken bij de apotheose, terwijl noodlottig toeval, verboden begeerte en ordinair winstbejag de afloop bepalen…

Waarom lezen? Het zijn de geheimen is – small surprise – een feest als de mens Thomas Siffer je boeit en je hebt genoten van zijn non-fictie boeken. Nee, schrijver Siffer (ex-hoofdredacteur van Story) en personage Lou (van Flash) zijn niet één en dezelfde. Maar het blijft smullen van die blik achter de schermen bij de showbizz-journalistiek. En ja, wij herkenden onder dat laagje fictie moeiteloos Wendy Van Wanten en Kim Kay in een bijrol. Groter nieuws is misschien dat Het zijn de geheimen ook op je leeslijst kan als je niéts hebt met Siffer, maar wel met spannende verhaallijnen, verteld in een soepele, geoefende stijl.

Als romancier laat Siffer de veilige herkenbaarheid links liggen.

Hij kiest resoluut voor heftige scènes en een plot die ontspoort. In de eerste zin van Het zijn de geheimen wordt een trekker overgehaald. Het startschot van een oeuvre?

Een paar favoriete zinnen…

“Net zoals een kunstenaar niet kan wachten om zijn werk te onthullen om het werkelijke bestaan ervan te bewijzen, hunkeren we er allemaal naar onze geheimen prijs te geven.”

“Hoofdredacteur zijn van Flash is de perfecte job voor jou. Je bent nieuwsgierig naar iedereen, maar je bent in niemand geïnteresseerd.”

“Als je in de goot belandt, moet je doen alsof je daar geld gevonden hebt.”

“Vanaf een strand waar niets meer viel te jutten, had Lou uitgekeken over een zee van tijd.”

PS: Met Pascale Pérard naar Jena

PPS: De foto’s bij dit stuk maakte ik in 2015 – niet in Castelnuovo, maar in Ostuni – een prachtig stadje, enigszins in de buurt. Ja, dat was tijdens die reis naar een Palazzo met Bib.