Nieuwe vrienden

Naar het schijnt maken dertigers amper nieuwe vrienden. Daar zijn onderzoeken naar en verklaringen voor. Tijdsdruk is – oh, grote verrassing – de belangrijkste boosdoener. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Die blonde collega die zwanger was van haar tweede kindje toen mijn oudste net één werd? Die sportieve mama aan de schoolpoort die – net als ik – een tijdje in New York woonde? Allebei best friend material – als ik hen eerder in mijn leven had ontmoet.

Er zijn vrouwen met wie het klikt en van wie ik weet: geef ons twee avonden in een cocktailbar plus een weekend in Berlijn en we zijn vier handen op één buik. Maar ik accepteer dat die hechte, nieuwe vriendschap er niet komt. Omdat ik een stuk in de dertig ben? Waarschijnlijk… Ik drink bij voorkeur cocktails met de vriendinnen die ik al jaren heb. Naar Berlijn ga ik wel met de husband. En de enige handen die ik op mijn buik verdraag, hangen aan de lijfjes van mijn dochters.

Om maar te zeggen:

ik heb vrede met de status quo van mijn vriendinnenbestand. Of dat had ik toch.

Want een paar maanden geleden kruiste Clarice mijn pad. En de hommeles begon.

Clarice is een geval apart – dat had ik meteen door. Hoe vaak stuit je op een vrouw van wie wordt gefluisterd dat ze “oogt als Marlene Dietrich en schrijft als Virginia Woolf”? Een kettingrokende Braziliaanse met een lage stem en een hoge originaliteitsfactor? Een vrouw die Oscar Wildes Dorian Gray naar het Portugees vertaalde?

Clarice heeft twee zoons en schreef haar belangrijkste literaire werken na haar veertigste. Ik wil weten hoe ze dat gedaan heeft.

Ik wil weten of die literaire werken zo goed zijn als in de gerespecteerde boekenbijlages wordt beweerd. Ik wil vriendjes worden met Clarice, verdorie. Dikke vriendjes. Dertig plus of niet.

Op vakantie had het moeten gebeuren. Ik nodigde Clarice uit op onze jaarlijkse gezinstrip en ze kroop zonder morren in de koffer. Ik geloof dat we het allebei zagen zitten. Ze zou me haar leven vertellen op een ligstoel naast een Italiaans zwembad. ’s Avonds op het balkon van mijn hotelkamer zou ik door haar dagboekaantekeningen mogen bladeren. En aan de rand van Siena’s schelpvormige Piazza del Campo zou ik me bij een espresso in een novelle van haar verdiepen.

Wat een strak plan. Tegen onze thuiskomst zou Clarice geen geheimen meer hebben voor mij.

Helaas! Aan het Italiaanse zwembad had ik het te druk met zwembandjes opblazen en bleke billetjes insmeren met zonnecrème factor vijftig. ’s Avonds op het balkon koos ik voor het gezelschap van de echtgenoot en een goed glas Chianti. Over het Piazza del Campo – smeltende ijsjes, bloedende knietjes – zullen we maar zwijgen. Echt… Ik, alleen op een terras, met een boek van Clarice Lispector? Waar haalde ik dat visioen?

En nu is het dus hommeles. Want Clarice is kwaad, dat spreekt voor zich. Als ik ’s avonds in mijn bed kruip, fluistert ze me toe, met het typische venijn van een vrouw uit Rio:

‘Wie geen nieuwe papieren vrienden meer maakt, wordt oud. Niet de eerste rimpels, maar de laatste literaire ontdekkingen markeren het einde van de jeugd.’

Oké, dat leg ik haar in de mond. Maar alleen omdat ik zelf geïrriteerd ben.

Dat ik een dertiger ben? Dat ik het druk heb? Dat ik in het echte leven geen nood heb aan nieuwe vriendinnen? Allemaal goed. Maar laat mij in godsnaam geen zestiger worden die nog dweept met de boeken die mij als tiener hebben gevormd.  Ik zeg nee tegen de culturele stagnatie. En ja tegen Clarice. Komende zaterdagavond hebben we een date. Zij gelooft er niet meer in. Ik wel.

PS: Sinds Hebban.nl This Is How We Read uitkoos tot één van hun favoriete boekenblogs, zijn we (nieuwe) vrienden met ‘de grootste en leukste lezerscommunity van Nederland en Vlaanderen.’ Sinds mei publiceren we (=Barbara & Kurt, om de beurt) maandelijks een column op Hebban.nl.

PPS: Wie waren jouw literaire vrienden in je jeugd? En ben je nog ‘dik’ geworden met nieuwe schrijvers na je dertigste?