Onze eindeloze dagen

“Man lost eigen verdwijningszaak op na dertig jaar”. Toegegeven, het soort artikels waar ik graag al eens op klik. Niet toevallig is Kamer van Emma Donoghue – over een jongetje dat opgroeit met zijn gekidnapte moeder in een kleine ruimte –  één van mijn lievelingsboeken, ben ik verslaafd aan Tina Feys Netflix serie Unbreakable Kimmy Schmidt over een mole woman wiens ontvoerder haar wijsmaakte dat de wereld was vergaan en zag ik al meer dan één theatervoorstelling over het fenomeen Kaspar Hauser.

Nee, ik heb geen geheime fantasieën over ontvoerd worden of opgroeien in een kelder, maar als ik op een druilerige dag deze achterflaptekst lees, moet plots  alles wijken voor Onze eindeloze dagen, de succesvolle debuutroman van de Engelse Claire Fuller (Desmond Elliott Prize):

“Dit is het verhaal van Peggy Hillcoat, in 1975 acht jaar oud. Na een familiecrisis neemt haar vader James, een zogenaamde ‘survivalist’, haar mee van Londen naar een hut ergens diep in de bossen van Europa. Hij vertelt Peggy dat de wereld is vergaan. Ze zullen met zijn tweeën moeten zien te overleven. Negen jaar lang is Peggy voor de buitenwereld verdwenen.”

Peggy vertelt de geschiedenis van haar verdwijning en terugkeer in afwisselende hoofdstukken.  Als achtjarig meisje gelooft ze dat ze met haar vader James op vakantie vertrekt. Na een lange tocht door onherbergzaam gebied komen ze aan in die Hütte, hun uitvalsbasis voor de komende negen jaar. Daar maakt haar vader haar na een hevige storm wijs dat de wereld aan de overkant van de Fluss is vergaan. Peggy overleeft op een dieet van fictief pianospel en gedroogde eekhoorns. Maar dan ziet ze vreemde voetstappen in de sneeuw, ontmoet ze Reuben en ontdekt ze dat zij en haar vader niet alleen op de wereld zijn.

In het heden is Peggy herenigd met haar moeder, de concertpianiste Ute en haar negenjarig broertje Oscar, waar ze niet eens het bestaan van afwist. Ze is in behandeling voor haar hersenspinsels en past zich moeizaam weer aan aan de realiteit.

“De wetenschap dat de zon had geschenen, dat er op de vleugel was gespeeld, dat mensen verder waren gegaan met hun leven terwijl ik weg was geweest, hielp me mijn evenwicht te hervinden.”

Het zijn niet de avontuurlijke details die me fascineren in verdwijningsverhalen, maar wel het psychologische luik: hoe Jack zich in de Kamer lang meer geborgen voelt dan in de echte wereld, hoe Kimmy Schmidt de moraal van de andere mole women hoog houdt… En daarin stelt Fuller me een tikkeltje teleur. Een groot deel van de roman beschrijft hoe Peggy en haar vader vallen zetten voor de dieren, hoe ze zich wapenen tegen de koude en een sneeuwstorm trotseren. Als ik avontuur wil, zal ik wel naar The Revenant kijken! Dan heb ik ten minste DiCaprio nog…

Al heel snel begon ik dus te speuren naar het verhaal tussen de regels door, want hoewel je al weet dat Peggy en haar vader niet echt de enige overlevenden zijn, dringt geleidelijk ook door dat Peggy’s perspectief niet helemaal te vertrouwen is. Het is een niet beter wetende kinderstem die vertelt hoe James zich in paniek vastklampt aan zijn dochter en haar soms Ute noemt. Maar het is pas als Peggy Reuben ontmoet en de tocht naar de gewone wereld aanvat, dat het verhaal echt in een stroomversnelling komt. En hoewel ik vanaf het begin voorbereid was op een verrassend einde, liep ik er toch los in en voelde ik me volkomen gemindfuckt.

Op een hoger en symbolisch niveau is Onze eindeloze dagen een echte Freudiaanse ontwikkelingsroman. Terwijl Peggy evolueert van een jong meisje naar een gezonde vrouw neemt ze meer afstand van haar vader en elke stap in haar seksuele bewustwording wordt kracht bijgezet door een nieuwe wending in het verhaal. En zo is Onze eindeloze dagen wezenlijk een universele roman over opgroeien – hoe onconventioneel de omstandigheden ook zijn – en leven met de waarheid.

“Ik wilde dat ze zou weten dat het niet mogelijk was om al het bewijs dat mijn vader had bestaan weg te gooien, dat het nooit zo simpel zou zijn.”

Onze eindeloze dagen, Claire Fuller, A.W. Bruna, vertaald door Guus van der Made

PS Het Apfelkuchen recept dat Peggy zo zeer mist in die Hütte en dat haar moeder bereidt bij haar terugkeer.