De parken van Parijs…

Vandaag is Tiffany Mestdagh gastredacteur op This Is How We Read. Tiffany ging deze zomer met een groep jonge schrijvers, journalisten en kunstenaars met de Buren op residentie naar Parijs.

Tiffany neemt jullie mee op een wandeling langs de parken van Parijs.

Paris by its parks

Twee weken in de lichtstad Parijs: is dat vreemd? Naar Parijs ga je op city-trip of voor een snel bezoek aan een tentoonstelling. Sur un coup de tête zoals de Fransen zeggen. Maar twee hele weken? En dan nog in de zomer, wanneer er meer toeristen dan Parisiens op straat lopen, omdat iedere Fransman met vakantie is?

Ja, het is mogelijk. Op auteursresidentie weliswaar, met de bedoeling artikels te schrijven. Ik trok naar Parijs in de hoop de stad te leren begrijpen. Een Amerikaanse vriendin zei me: “Parijs is classy. Kijk naar de gebouwen, de details, de geschiedenis.

In New York of Londen zijn de gebouwen zo hoog dat de zon zich geen weg meer kan banen tot de straten. Je loopt in de schaduw en voelt geen zon op je huid branden. In Parijs wel en dat maakt het de moeite waard.”

Ik besloot dus te gaan wandelen. Een tocht door de parken van de hoofdstad. De bekende – waar ik tussen de toeristen om een plaatsje moest vechten – en de onbekende. Met een boek in mijn hand natuurlijk, want parken zijn er om in te zitten lezen, lopen of rondwandelen. Flâner à Paris. Mijn coup de coeur.

Eerste stop: Parc de Montsouris

In de zomer staan de huisjes vlak voor de Cité Universitaire leeg. De studenten en onderzoekers van verschillende nationaliteiten die er tijdens het academiejaar wonen, boeken dan hun vliegtuigticket naar huis, waar dat ook is. Leeg zijn dan hun kloosterkamers met witte muren en houten bureaus in de Fondation Biermans-Lapôtre, het Belgisch-Nederlands huis. Het park voor hun woonst daarentegen blijft vol leven. Brandweermannen parkeren hun voertuigen aan één van de ingangen van het Parc de Montsouris om er in rood en blauw uniform (T-shirt en short weliswaar) te gaan joggen. Honden lopen vrij rond langs de vijvers vol eenden en schildpadden. Er is zelfs een oude man met een rekenmachine, die zonder blad papier iets met veel cijfers uitrekent, terwijl hij naar de gele stengels van het gras kijkt. Een pluspunt van de parken in Parijs is hun vrije toegang tot wifi. Of dat zegt men toch. Bij het parkje achter de Notre Dame is het geen enkel probleem. Bij andere parken lukt het niet altijd. Maar als de wifi van je smartphone geen signaal vindt… geniet je gewoon van het zicht.

Tweede stop: Jardins cachés in le Marais

Overal in le Marais hangen plakkaten ter herinnering aan de gruwel die de Joden er moesten meemaken tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Maar je vindt er ook een heleboel verscholen parkjes. Die voormalige tuinen van de maisons de maître zijn nu vrij toegankelijk. Het park met de rozen bijvoorbeeld, dicht bij de rue Saint Gilles. Achter de lekker geurende rozen – die niet voor niets de naam ‘red perfume’ hebben gekregen – zie ik een huis met een everzwijn op het balkon. Herinnering aan de jacht en het belang ervan. Iets verder, in de rue des Rosiers stoot ik op een stuk oude stadsomwalling met bankjes erbij en een waterfonteintje. Alweer een gratis pluspunt.

Een perfecte plaats om het boek ‘Le vent des Khazars’ van de Pools-joodse auteur Marek Halter te lezen.

Het boek is ook in het Engels te vinden. Een avonturenverhaal die zich zowel in het verleden als in het heden afspeelt over – hoe kan het anders – de khazaren: een tot het jodendom bekeerd volk ergens in de 10e eeuw dat echt zou hebben bestaan.

Derde stop: Jardin des plantes

Hier moet je zijn voor een geïmproviseerde douche. Op een zonnige zomerdag is het water van de sproeiers die de zonnebloemen onderhouden, meer dan welkom. Aan de ene kant van de jardin – de Seine. Aan de andere kant – een kasteel in Weense stijl. Daartussen: groen, bloemen en bankjes in de schaduw. Even buiten de tuin verrijst de minaret van de Grote Moskee van Parijs tussen de grijsbruine gebouwen. Ook een mooie plaats om een boek te lezen. Opnieuw haal ik een Marek Halter uit. Deze heb ik gekocht bij boekenwinkel ‘Gibert Jeune’ op de place Saint Michel. In de metro van Parijs stonden er grote reclameborden voor dit boek, of eerder, voor de trilogie: ‘Les femmes de l’islam.’

In het eerste boek, ‘Khadija’, vertelt Halter het verhaal van de eerste vrouw van de profeet Mohammed. Geen saaie les geschiedenis, wel een levendig portret van een dame met een ver doorgedreven eigen willetje.

De omgeving past zo goed bij het boek: de fonteintjes lijken uit Marokko over te zijn gevlogen. De tegeltjes aan de wand en de sierlijke Arabische letters op de muren transporteren me naar een andere, oosterse wereld.

Vierde stop: Buttes Chaumont

Een eenzame tempel boven een hoge rots omgeven door planten met daaronder een groene rivier. Is dit Italië? Griekenland? Neen, het is mijn favoriete plek in Parijs.

Een minder bekend park, iets verder van de toeristische hotspots. Hier kun je watervallen zien, op een – heel brede – hangbrug lopen of om onder de schaduw van een boom even rusten. Het water is me te groen en doet me denken aan de valse rivieren van Bellewaerde of Walibi, maar het geheel heeft zeker charme. En dat al sinds 1889, toen de Buttes Chaumont – zoals op alle informatieborden te lezen staat – voor de Wereld Expo werden gebouwd “met invloeden uit Italië en de Alpen”.

Leerde ik Parijs ten volle waarderen tijdens mijn residentie van twee weken? Ik weet het niet. De aantrekkingskracht van de stad glijdt nog steeds een beetje van me af.

Had ik dan liever twee weken boeken gelezen op mijn (niet bestaande) terras? Dat nu ook weer niet. Ik had ze niet willen missen, de croissants au beurre en de heerlijke chouquettes – luchtige soesjes zonder vulling maar versierd met dikke bollen suiker – uit de boulangerie om de hoek… De wirwar van metrolijnen waarin ik wonderlijk genoeg nooit ben verdwaald… De zon op mijn schouders, terwijl ik een boek las op een van de stoelen langs de Seine – bedankt Paris Plage… De gitariste die haar zelfgeschreven liederen zong in een piepklein boekwinkel bij de jardins du Luxembourg – my parents can’t afford another identity crisis, prachtige songtekst. Het plotse onweer vlakbij de Seine. De tuinen van Giverny, een treinrit verwijderd van hartje Parijs. De achtertuin van de Notre Dame. De pompelmoesijsjes van Berthillon. De aankomst van de Tour de France voor de Arc de Triomphe in de regen. De rozen in het park van het Musée Rodin. Misschien heb ik toch meer van de stad genoten dan ik dacht.

PS: Deze tekst kwam tot stand in het kader van een residentieproject van het Vlaams-Nederlands Huis deBuren in samenwerking met de stichting Biermans-Lapôtre.

PPS: Beste boekenburen en Vaders en moeders verwachten wisselgeld

PPPS: Ook residente Doruntina Islamaj geeft haar impressie van twee weken Parijs