Column op woensdag: swipen

Tijdens de zomervakantie presenteert This Is How We Read elke woensdag één van de genomineerden van onze columnwedstrijd 2019. Vandaag swipet Caroline langs de Tindertony’s en andere Onslows.

Het was eigenlijk mijn zoon van 24 die opperde dat ik maar eens moest beginnen swipen.

“Wat? Swipen?”

“Ja! Iemand als jij met nood aan sociale contacten moet gewoon op Tinder!” Hij zou het mij tonen. App downloaden, profiel aanmaken, een mooi fotoke, et voila. “Swipe nu maar. Naar links is nope, rechts is like en naar boven is super like.” Hij duwde mijn smartphone terug in mijn handen.

Ik was nog zo zeker niet of ik deze occasiemarkt van mannen wel wilde. Vooral niet toen bij de eerste swipes de meest hopeloze Onslows de revue passeerden gevolgd door de show offs vol tattoos en afgelikte sixpack. Gezien je mij na vijf minuten sporten bij elkaar kunt vegen, kregen ook de sportmannen in marathonpose of strak wielrennerpakje van mij een onvermijdelijke linkse nope. Daarna kwamen de Coca Cola boys, de fotomodellen die je loens aankijken, open hemd met zongebruinde onthaarde borst. Grrrrraaaaauw. In hun profiel enkel hun verbazingwekkende lengte. Laat ik jullie verzekeren, heren, dat échte vrouwen lengte onbelangrijk vinden. Ook zij kregen een onontkoombare linkse gezien zij vast niet opgezet zouden zijn met mijn extra vetrolletje.

En dan volgden ze: de generatie die opgroeide met “Tiny gaat op reis”: dé geslaagde zakenmannen, zelfzeker op ski’s of in het sjiekste restaurant tijdens één van hun city trips. Tony in Parijs, Tony in Pisa of Tony in de bergen.

Soms had TinderTony ook een foto van (hopelijk) zijn eigen dikke Porsche, een grijns van oor tot oor en een blinkend lijf dat het stuur gracieus in de ‘buik’ hield. Je zal maar kiezen voor de Porsche en dan een Dacia met een plakvlieg van een Tony krijgen. Of zit ik met mijn zoekprofiel tussen 48 en 52 lentes nu echt middenin de midlife mannen die hun gevestigde waarde uitdrukken in stereotiepe degelijkheid of mannelijke blingbling?

Nope, nope, nope… Mijn swipes gingen voornamelijk naar links. En wanneer ik twijfelde of ik een rechtse uitdelen zou, haperde mijn vinger. “Kan je inzoomen?”

Oh nee. Neeeeeeee!!! Mijn smartphone swipete bij inzoomen naar boven! Net ‘wellicht de meest marginale’ man een super like gegeven.

Mijn kinderen lagen dubbel en kwamen niet meer bij, vooral als ik enkele seconden later “Mijn hartje gaat sneller bonzen” als reactie ontving, waarop ik hem onmiddellijk deletete. Tot grote verbijstering van mijn kinderen die mijn abrupte ingreep nogal grof vonden. “Ach ja, die heb ik dan toch enkele seconden gelukkig gemaakt?”

“Zullen wij eens swipen voor jou?” Dat aanbod wimpelde ik wijselijk af. Ik val op glimlach, grijze haren en een stoppelbaard op een bedje van inhoud die ik hoogstwaarschijnlijk hier niet zal vinden.
Na een half uur swipen had ik nog steeds geen match en kreeg ik de melding: “Er zijn geen nieuwe personen bij jou in de buurt”.

“Ze zijn op! Geen mannen meer en geen match!” zei ik beteuterd. Mijn dochter schoot me troostend tegemoet. “Mama, als 99% van de wereldbevolking u niet aantrekkelijk vindt, dan zijn er nog altijd 75 miljoen mensen die dat wel vinden.”

Er is nog hoop!

Sinds de jaren 90, ergens tussen een hoop luiers en kattenkeutels door, begon Caroline van den Berghe de hilariteit van haar leven te vatten op papier. Sindsdien kleurt ze het World Wide Web  met een blog vol Vlaamse humoristische columns over het aanmodderen in de alledaagsheid der dingen. Als Alice in modderland is ze vooral meedogenloos, een tikje uitvergroot, al eens een loopje nemend met de waarheid, of fantaserend.