Op locatie,  Persoonlijk,  Reizen

Giordano lezen in Nice

Zes dagen vakantie aan de Côte d’Azur. Zonder kinderen. Met 3 boeken in de valies. Mijn definitie van ‘heaven’.

Eigenlijk kan ik het nog altijd moeilijk geloven. Nu ik ’s morgens de kinderen weer een muts, een sjaal en handschoenen aandoe. Nu ik weer motregen op mijn neus voel zodra ik buiten stap. Nu het ritme van werk-school-hobbies is hernomen. Maar tien dagen geleden liepen Joris en ik wel degelijk over een zonovergoten promenade langs een rij palmbomen. We konden praten zonder dat kleine stemmetjes ons onderbraken. Aperitieven lijkt in Frankrijk al verantwoord vanaf – vul zelf je timeslot in, dat deden wij ook. We tuurden naar blauwe golven, slenterden door middeleeuwse steegjes en aten fruits de mer uit ijsgekoelde schalen op hoge poten. Als dat de hashtag I Love Nice niet verdient, weet ik het ook niet. De komende dagen deel ik toeristische tips voor de streek, met een boekenpraatje erbij:

Trek genoeg tijd uit voor Nice 

Wij arriveerden in Nice met een middagvlucht. Zo flaneerden we nog diezelfde avond over de Promenade des Anglais, van het bekende Hotel Negresco tot La Colline du Château. Het loont de moeite om de wandeling twee keer te doen, een keer bij daglicht en een keer na zonsondergang. Overdag klim je de trap (200+ treden) rond de middeleeuwse vesting op om te genieten van het spectaculaire uitzicht over de stad, de Baie des Anges en de oude haven. ’s Avonds sipten wij – tot grote tevredenheid – cocktails in één van de bars-met-balkon die uitgeven op het water. Niet slecht, voor een maandagavond in november, toch?

 

 

 

 

 

 

 

 

Maar Nice is meer dan die bekende promenade. Op de Place Garibaldi – ja, de held van de Italiaanse eenmaking is geboren en getogen in Nice – staat een indrukwekkend standbeeld van de man en ratelt de stadstram voorbij. Op de Place Massena deed de Catalaanse kunstenaar Jaume Plensa z’n ding – iets met lichtgevende sculpturen op hoge palen, maar erg geslaagd. En wie wist dat de grootste Russisch-Orthodoxe kathedraal buiten Poetins grondgebied te vinden is in… Nice?

Hoewel de stad over goed georganiseerd openbaar vervoer beschikt, verkenden wij haar te voet. Kwestie van wat beweging te krijgen tijdens de vakantie en geen enkele leuke buurt/gezellig plein/mooie winkel te missen. Er stonden gemakkelijk 20.000 stappen op de teller als we voor het avondeten even pauzeerden op de hotelkamer. Dat was ook het uitgelezen (oh, flauwe woordspeling) moment om even in een boek te duiken. De eerste novelle die ik las, was ‘Het zwart en het zilver’ van Paolo Giordano, de internationale ster van de jongste Boekenbeurs.

Ik weet niet of het van goede smaak getuigt om op romantische citytrip languit te liggen lezen hoe een ander koppel uit elkaar valt.

Maar aangenaam was het wel. Giordano schrijft gevoelig, subtiel en beschrijft in ‘Het zwart en het zilver’ heel geloofwaardig hoe een Italiaans koppel en hun 4-jarige zoontje bij elkaar worden gehouden door de nanny. De slepende ziekte van Signora A. betekent meteen ook het doodsvonnis voor het jonge gezin. Dat een buitenstaander zo’n impact kan hebben op een kleine familie, vind ik allesbehalve evident. Giordano wist het mij toch te verkopen.

PS: Morgen nemen we de trein van Nice naar Monaco

PPS: Vijf tips van Katrien voor Edinburgh