Vincenza (38) erft palazzo met bib

Een B&B met een intacte, 19^e eeuwse bibliotheek? Nee, het was niet moeilijk om logies te kiezen in Lecce, de barokstad met 37 kerken en een Romeins amfitheater op 170 km van Bari. Bij onze boeking beloofden de Vincenza Villani Miglietta Historical Suites ons ‘een sfeervol verblijf in ruime kamers vol historische grandeur’. Het is altijd gevaarlijk om de verwachtingen van gasten zo op te pompen. Maar kijk, in dit geval overtrof de realiteit het webtekstje.

Vincenza Villani Miglietta is een jonge Italiaanse advocate die haar praktijk houdt in de voormalige werkkamer van haar overgrootvader, Eugenio Miglietta (1873-1941), ooit een lokale autoriteit op vlak van erfenisrecht. De initialen van Eugenio Miglietta staan gekerfd in het bureau waaraan zijn achterkleindochter vandaag mensen helpt bij hun huwelijks-, scheidings- en hoederechtproblemen. Het is ook het bureau waar Joris en ik inchecken op 12 maart 2015 voor onze nacht in de VVM Historical Suites. We blijken de allereerste gasten van het hotel. Ever.

Sinds de dood van Vincenza’s grootvader, een bankier op rust, hebben de vrouwen van de familie Miglietta het palazzo in handen dat overgrootvader Eugenio in 1895 voor zijn huwelijk liet bouwen.

Het statige pand ligt op een boogscheut van Lecce’s beroemde Piazza del Duomo. Op de 3^e verdieping geniet Vincenza’s oma, intussen 84, van een rustige oude dag. Op de 2^e verdieping woont de weduwe van de oom van Vincenza’s grootvader (moet ik nog zeggen dat Italië een familieland is?). Als zij sterft, gaat de verdieping naar Vincenza’s zus. Vincenza zelf is sinds drie jaar de eigenares van de gigantische eerste verdieping – die met Eugenio’s werkkamer en bibliotheek, waar ze al jaren haar praktijk heeft. Aanvankelijk twijfelde ze wat ze moest aanvangen met haar erfenis. Wat met alle overige, leegstaande vertrekken naast haar werkruimte? Vincenza’s vriend Nikolaus, een Griek die 12 jaar geleden naar Lecce verhuisde, zag het probleem niet: “Leg nieuwe elektriciteit. Restaureer de fresco’s en de mozaïekvloer. Open een boetiekhotel met historische suites! Wie maalt erom dat Lecce een stad is met 400 B&Bs op 100.000 inwoners? Ons hotel wordt uniek.”

Het is deze Nikolaus die Joris en mij opwacht aan de Porta Napoli, een plek aan de rand van het historische centrum, waar we onze huurauto gemakkelijk konden parkeren. Nikolaus werkt als manager van één van Lecce’s grootste historische gebouwen en is de geknipte man om Vincenza te helpen bij de uitbouw van haar prille hotel. Hij geeft ons een lift tot voor de hoteldeur, draagt mijn koffer, onderstreept met gepast enthousiasme de authenticiteit van het meubilair in onze suite met – echt waar – slaapkamer, privésalon, dubbele badkamer en twee grote balkons. Nikolaus rukt thee, koffie, chocolaatjes, water en een fles wijn aan. Allemaal uit gastvrijheid: “Jullie zijn onze allereerste gasten. We willen dat jullie een buitengewoon verblijf hebben en ons een vijfsterren review geven op Booking.com.” Ho capito, signor!

De extra attenties van Nikolaus zijn prettig, maar hij had zich de moeite kunnen besparen. De suite pakt mij volledig op eigen kracht in. Hoge, gewelfde plafonds met authentieke fresco’s. Een kaptafel met een kam van parelmoer. Enorme, vergulde spiegels, die de luchters en chinoiserie van het interieur weerspiegelen. En als pièce de résistance: Eugenio Miglietta’s 19^e eeuwse bed met op het voeteneinde een art nouveau beeld van twee duiven en een rustende dame. Zo’n somptueus decor is aan mij dus wel besteed. Ik zou een hele dag op het bed of de salonsofa kunnen hangen en gewoon genieten van dit onwaarschijnlijke kader. Maar buiten schijnt de zon. Er lonkt een stad met een aantrekkelijke uniforme baroklook. Bovendien voel ik een hongertje en Lecce ligt in de hak van de Italiaanse laars, in de streek Salento waar men slow food verstaat. Naar buiten gaat het dus, onverbiddelijk.

Ik verlaat onze weelderige logies in mijn citytrip uniform, een comfortabele jeans. Maar in gedachten volg ik Joris met ruisende rokken.

Natuurlijk kan ik als allereerste hotelgaste – en bibliofiele blogger – een privé-snuffelronde in Eugenio Miglietta’s bibliotheek versieren. Vincenza en Nikolaus tonen me de catalogus van de complete collectie, die op drie verschillende locaties wordt bewaard. De belangrijkste juridische werken uit de periode 1840-1900 zijn opgenomen in de bibliotheek van de faculteit rechten van de Universita del Salento in Lecce. Een ander deel van Eugenio’s collectie werd ondergebracht in de Bibliotheca Provinciale Nicola Bernardini. De titels die in Vincenza’s werkkamer (aka de hotelreceptie) aanwezig zijn, variëren van woordenboeken en kunstencyclopedieën tot wetboeken en pianopartituren. Ik mag alle boeken uit de rekken halen, doorbladeren, fotograferen en bewonderen. “Ik ben trots op mijn familiegeschiedenis,” zegt Vincenza. “Het is een eer om in dit decor te mogen werken.” Ze haalt overgrootvaders diploma’s van de muur om zijn eruditie – die wat mij betreft niet ter discussie staat – te onderstrepen. Bij ons afscheid bedank ik haar oprecht voor haar tijd en uitleg: “Het wordt zeker een geweldige blogpost!” Vincenza glimlacht, Nikolaus grijnst van oor tot oor: “Vergeet ook die review niet, op booking.com!” Consider it done, signor.