Persoonlijk

Jaaroverzicht van Eveline: terugblikken en vooruitkijken

De opdracht is eenvoudig, het in woorden omzetten iets moeilijker. Als laatste blogpost van het jaar spraken we af elk een terugblik bijeen te schrijven op 2015…

Ik ga alle literaire links, spectaculaire boekenfeestjes, boeiende interviews en stapels boeken even links laten liggen en me focussen op dat andere dat ons dit jaar tot Thisishowweread gemaakt heeft… het persoonlijke aspect. We delen graag wat ons gelukkig maakt, welke chaos ons soms dagdagelijks overvalt (ahum, vooral Barbara eigenlijk, met drie stuks tussen 0 en 5 in huis) en wanneer het  stressen is om alle schijfwerk rond te krijgen. Maar ook als het even allemaal niet lukt, is open en oprecht delen belangrijk. Omdat schrijven en je hart luchten therapeutisch werkt, omdat luisterende oren uit alle (en onverwachte) hoeken komen aanwaaien en omdat het leven nu eenmaal niet loopt hoe je het verwacht.

Op 11 april van dit jaar trouwden Thomas en ik. Een prachtige dag die het begin van ons verdere leven samen inluidde. Na zes jaar elkaars maatje, steun en toeverlaat te zijn, veel hoogtes, nog meer laagtes en samen een lange weg te hebben afgelegd, was het tijd om man en vrouw te worden.

Helaas zijn we tot het besef gekomen dat het toekomstbeeld dat we voor ogen hadden te verschillend was. Thomas en ik hebben een moeilijke zomer achter de rug, hebben ieder op onze manier voor elkaar gevochten en getracht onze relatie een toekomst te geven, maar zagen begin september in dat het beter is als onze wegen scheiden.

Er is heel veel liefde geweest tussen ons en ik zal Thomas altijd blijven waarderen voor de warme, lieve, oprechte en goede mens die hij is. Het is in deze scheiding geen kwestie van elkaar niet graag zien, maar van samen niet verder kunnen.

Het najaar is heftig geweest, met veel emoties: opluchting, kwaadheid, verdriet, veel vragen,… Elkaar na zeven jaar loslaten vraagt om een rouwproces, ook al neem je zelf de beslissing om uit elkaar te gaan.

In het alleen verder gaan staan we gelukkig allebei niet alleen. Ouders, broers, vrienden, … staan klaar met een knuffel, veel geduld en vooral een open houding. Want eng is het wel, je omgeving laten weten dat je uit elkaar gaat. Enger dan het op een blog te gooien met enkele duizenden lezers. En groot is de opluchting als je niet tegen een muur van onbegrip of verwijten botst, maar in een vat vol begrip, geduld en liefde valt. Ook hier in Willebroek wordt goed voor Juf Eveline gezorgd: door het vertrouwen dat ouders van dansers mij blijven geven, de bezorgde ‘Gaat het een beetje?’ en het regelmatig gekidnapt worden richting turnfeesten, voorstellingen, plaatselijke zeer foute maar toch snorre danstenten, een drankje hier en een brunch daar.

Dus ook even via deze weg, bedankt aan mijn familie, vriendinnen, dansers, ouders en omgeving voor jullie hartverwarmende ‘zijn’. Bedankt Barbara en Katrien, om dt fouten te filteren als mijn hoofd er even niet bij was, voor het fijne blogjaar, de vele kansen en de mooie samenwerking.

Ik kijk uit naar 2016 en de verrassingen die het te bieden heeft. Met veel hoop, een open blik en het gevoel een stevige stap in de juiste richting te zetten. Dus 2016? Kom maar op…