Berlijn, zomer 2003

Oscar van den Boogaard bracht de zomer van 2003 door in een schrijversresidentie in Berlijn. Ik was op dat moment ook in de stad, als Erasmusstudente. Hoeveel herken ik in zijn dagboeknotities?

Een voordeel van verhuizen is dat je hele bibliotheek weer eens door je handen gaat. Ik was helemaal vergeten dat ik Inspriration Point – zomerdagboek van Oscar van den Boogaard (uitgeverij De Prom) heb. Maar zodra ik het vastneem, heb ik zin om erin te lezen. Van den Boogaard bracht de zomer van 2003 door in een schrijversresidentie in Berlijn. Ik was op dat moment ook in de stad, als Erasmusstudente. Hoeveel herken ik in zijn dagboeknotities?

Voor ik begin te lezen, graaf ik even in mijn herinneringen. Waaraan denk ik als ik aan de zomer van 2003 denk? Aan Berlin Ostbahnhof, de buurt waar ik mijn studentenkamer had. Aan mijn Georgische vriendin Natia, een stel uitgelaten Finnen, een fotograaf uit Kameroen, een Duitser met een moto en nog een mix van Europese gezichten. Aan Grill-parties in het park. Weekendjes naar Weimar, Leipzig, Hamburg en daar met z’n veertien overnachten in het één-slaapkamer-appartement van een kennis van een vriend.

De Love Parade – heel toevallig (euh, not) met Eveline op bezoek.

Milchkaffee drinken op houten klapstoelen in de zon. ’s Nachts uit het raam van de U-Bahn naar de stad kijken. Overdag op mijn fiets naar de Humboldt Universität, voor colleges zo onwaarschijnlijk als Das Frauenbild in Goethes Faust.

Niets van dat alles bij van den Boogaard. En ook geen Checkpoint Charlie, Christopher Street Day of Kreuzberg. De schrijver is niet het type van de lange stadsbeschrijving of de historische uitweiding – alleen voor 17 juni 1953 maakt hij een uitzondering.

Berlijn is in Inspiration Point minder dan een decor.

Van den Boogaard schrijft over wat hem bezighoudt: hij slaat z’n arm door z’n slaapkamerruit tijdens een nachtmerrie; hij wil Patti Smith uitnodigen op een Rimbaud tentoonstelling; hij reist kort naar Rio en wordt daar bijna vermoord; hij ontdekt dat zijn partner Steven zijn schrijven soms in de weg zit:

“Ik kan niet menselijk zijn en een schrijver tegelijk, ik kan niet warm, toegewijd, een goede vriend zijn en partner en schrijven tegelijk, ik heb het nooit gekund, het is niet zo lichtvoetig als ik het graag presenteer,

om te schrijven moet ik mezelf ontmenselijken, me losmaken van de aanwezigheid van de anderen, me helemaal losmaken, het is iets angstaanjagends, ze doen er niet meer toe, het is je losscheuren van de ander (…)”.

Ik heb van den Boogaard altijd graag gelezen. Ik houd van zijn lange, poëtische zinnen. Ik lees graag over zijn leven, omdat het nooit grijs is met al die kunstzinnige projecten en onconventionele vrienden. In mijn ogen denkt van den Boogaard na over interessante onderwerpen – zoals stoppen met schrijven – en soms kan hij heel grappig zijn: “Ik houd van Nico van The Velvet Underground. De pop die geen pop wilde zijn. Ik wil opgetild worden. Liever champagne dan whisky. Maar als ik teveel champagne drink dan vlieg ik over tafels. En merk ik dat ik niet kan vliegen. Steven zegt dan: En nu naar huis. De volwassen man die dacht dat hij een poppetje was wordt afgevoerd.”

Bijgevolg heb ik van Inspiration Point genoten, als van een losse verzameling persoonlijke anekdotes en gedachten – zeg maar: een blog op papier. Voor een gezellige trip down memory lane naar het Berlijn van mijn Erasmustijd was ik aan het verkeerde adres. Ach ja, dat zal mij leren. Vertrouw nooit op een schrijver voor het noteren van je herinneringen.

PS: Mark Schaevers (toen Humo, nu o.a. De Orgelman – uitgeverij Bezige Bij) interviewde Oscar van den Boogaard in Berlijn. Mooi interview, waarin de stad wel prominent is.