Column op woensdag: Leve Bumba

Tijdens de zomer presenteert This Is How We Read elke woensdag een van de genomineerden van onze columnwedstrijd 2022. Vandaag verzet Gert Lux zich tegen het populaire Studio-100 bashen.

Mijn jongste zoon Theo werd gisteren twee. De kleine brabbelt al aardig. Als hij het woord ‘eten’ hoort, huppelt hij alvast naar een bord en een vork en haalt hij een beker uit de kast. Theo springt, klautert, lacht, bladert in boekjes, zingt en danst. Karakter ook. En:

hij is dol op Bumba, de obese, spuuglelijke, gele – en witte – Studio 100-clown.

De laatste jaren kocht ik een plank Adidas-sneakers. In verschillende kleuren, maar allemaal van Stan Smith. Geen mens weet nog of en in welke sport die mijnheer Smith ooit uitblonk. Intussen meer dan vijf jaar zweer ik bij Apple. Voor jeansbroeken ga ik alleen nog langs bij Scotch & Soda. Die passen goed bij de bekende t-shirts van Levi’s. Mijn zonen dragen vaak spullen van Zara, H&M en JBC. En boodschappenlijstjes vult mijn vrouw aan met de oerdegelijke maar allesbehalve hippe balpennen van Bic. Niet langer een kruis in elk Vlaams huis, maar een Bic? Reken maar.

Ik ben nog nooit aangesproken op mijn sneakers. Evenmin op mijn Apple-gadgets. Ik kreeg nog nooit een smalende opmerking over mijn redelijk prijzige jeans. Geen haan kraait naar mijn t-shirt met het saaie Levi’s-logo. En ik weet zeker dat mijn vrouw niet gratuit lof krijgt voor haar smaak als het gaat over de kleren van onze zonen. Niemand fronst ooit de wenkbrauwen wanneer ik iets op een blad kribbel met een blauwe Bic – die altijd wel érgens voor het grijpen ligt.

Maar kent u dat ook: dat meewarige lachje als de jongste apetrots zijn Bumba-hoed op zijn hoofd frommelt? Dat ironische bekkentrekken als je bekent dat je onlangs ook naar Plopsa Indoor bent geweest?

Dat cliché: ‘tja, maar de kindjes vinden het echt wel plezant’, het bijna standaardexcuus voor het meedraaien in de dolgedraaide kapitalistische mallemolen ? Studio 100: bah!

Ik heb het al zo vaak gehoord: dat Studio 100 alleen maar domme brol fabriceert. Dat Bumba onuitstàànbaar is. Dat ze die stokoude, dyslectische Samson dringend moeten laten inslapen – welke hond wordt er nu zo oud? Dat K3 staat voor ‘kut, kut, kut’-muziek? Dat het schandalig is dat een ex-omroeper een reuzevilla én een jacht heeft verdiend aan goedkoop kinderplezier en op de kap van kinderzielen, die alles pikken omdat ze toch ook aan de lippen van een seniele baard uit Spanje hangen?

Ja, Studio 100 produceert aan een duizelingwekkende ‘Mizi Moiziiii’-snelheid en dat gebeurt best op een verantwoorde en duurzame manier. Maar dat we alleen maar schieten op een Vlaams bedrijf, omdat het goed boert door een verdienmodel dat zich ondubbelzinnig richt op onze kleinsten, is kortzichtig en hypocriet.

Theo heeft gisteren met volle teugen van zijn verjaardag genoten. Er was lekker eten en taart, maar zijn zwaarlijvige held was er ook. In de vorm van een ballon en op en in een heel groot boek.

Dolle pret. Het zal me Plophespenworst wezen dat de bedenker van de gele dikzak op zijn luxejacht ligt te genieten.

Gelukkiger dan Theo gisteren met Bumba wordt hij nooit.

Leve Bumba!

Over Gert Lux: In een huis zonder fraaie schimmels/ en zonder vuil ondergoed/ schreef deze bijna-vijftiger/ voor het eerst/ een column/ en de jury vond dat goed (genoeg)

PS: Opvoedingsadvies van onze columnist-winnaar van vorig jaar en ook Johanna (5) blijft fan van de seniele baard.