1, 2, 3 – Lessen in chemie

Een korte recensie en twee sterke passages – meer heb je toch niet nodig om in te schatten of een roman iets voor jou is? Vandaag bespreken we ‘Lessen in chemie’ van Bonnie Garmus (2022).

Korte recensie: Als scheikundige in de jaren zestig gaat het Elizabeth Zott niet voor de wind. Wetenschap is het domein van mannen en die laten geen gelegenheid passeren om haar dat te laten voelen. Alleen haar grote liefde, de briljante onderzoeker Calvin Evans, erkent haar talent maar die sterft nog voor de geboorte van hun dochter. Als ze na plagiaat en seksueel misbruik ook nog eens ontslagen wordt wegens haar (ongehuwde) zwangerschap, neemt Zott noodgedwongen een job aan als host van een kookprogramma. Wat bedoeld is als een uurtje ontspanning voor Amerikaanse huisvrouwen, wordt met Zott achter het fornuis al gauw een emanciperende show waarin de gastvrouw niet alleen haar wetenschappelijk ei kwijt kan – koken is chemie – maar ook haar feministische ideeën. Heerlijk rebels! Voor haar debuutroman op haar 65^ste (!) heeft  Bonnie Garmus met Elizabeth Zott een wel erg onvergetelijke heldin te pakken: grappig, slim en totaal eigenzinnig!

Eigenlijk had Garmus me beet vanaf de boekopener, die heel goed het tijdvak schetst waarin deze roman zich afspeelt: “In 1961, toen vrouwen hemdjurken droegen en bij tuinclubs gingen en zonder erbij na te denken legioenen kinderen rondreden in auto’s zonder gordels; toen niemand nog wist dat er een jarenzestigbeweging zou komen, laat staan een die in de zestig jaar erna door de deelnemers zou worden opgetekend, toen de wereldoorlogen voorbij waren en de geheime oorlogen net uitbraken en iedereen met een schone lei begon en geloofde dat niets onmogelijk was, stond de dertigjarige moeder van Madeline Zott elke ochtend voor zonsopgang op, en wist ze één ding zeker: haar leven was voorbij.”

Nog een leuk citaat: “Muzikale wonderkinderen worden altijd opgehemeld, maar vroege lezers niet. En dat komt doordat vroege lezers alleen maar goed zijn in iets waar anderen uiteindelijk ook goed in worden. Daarin de beste zijn is dus niet bijzonder, het is alleen maar irritant.”