Column op woensdag: Ding, ding, ding, jackpot

Tijdens de zomervakantie presenteert This Is How We Read elke woensdag één van de genomineerden van onze columnwedstrijd 2017. Op donderdagavond 21 september bekronen we de eindwinnaar tijdens een prijsuitreiking in Barboek.

Deze week lees je Pauline die een grote stap zet in haar leven.

“Hoe registreer ik jullie?’, vraagt de bankbediende met een stem die enige vorm van routine verraadt. Hij is zichtbaar opgetogen dat we een halfuur te vroeg zijn opgedaagd. De zomeravond smeekt om een terrasje en de prikklok lonkt. Als laatste klanten van de dag zijn we de enige hindernis tussen hem en een glas met veel te veel ijsblokjes. “Dus, zal ik feitelijk samenwonend noteren?”, haast hij zich. Terwijl mijn brein in een plotse overdrive gaat, knikt mijn toekomstige mederekeningbeheerder enthousiast van ja. Ergens in een achterkamertje van mijn hersenen hoor ik “speak now, or forever hold your peace” donderen. Het kijken van romantische Hollywoodkomedies laat zijn sporen na. Ik zwijg en knik bevestigend. Ik eet ongestoord van andermans ontbijtrepen en gooi sokken in de wasmand die niet van mij zijn dus dat wijst wel op een of andere samenlevingsvorm.

De man aan de overkant van het bureau klikt een paar keer driftig met zijn linkermuisknop en luttele seconden later is ons lot bezegeld. Vanaf nu staan we bekend als het vakje rechts onderaan, twee cliënten die veel tijd doorbrengen op één adres en dat zichtbaar niet zo erg vinden. Deze actie zal leiden tot “onze” kortingskaart in de supermarkt, en maakt dat “wij” zullen shoppen voor een kilo kopen, een kilo gratis. Het is me niet geheel duidelijk of ook genderspecifieke producten tot de gemeenschappelijke kosten behoren, maar vanuit feministische invalshoek mag mijn lief wel een bijdrage doen aan de tampontaks.

Een gemeenschappelijke rekening dus, mijn eerste in de soort. Het zorgt voor meer koudwatervrees dan mijn eerste zwemles. Achteraf bleek het water daar aangenaam warm en baantjes trekken werd een jarenlange passie. Terwijl ik mijn pen op het papier zet hoop ik vurig van deze stap hetzelfde. De impact van dit soort levensstappen wordt onderschat. Mijn meter heeft me voor deze gelegenheid geen gouden bedelarmband gekocht, en mijn opa staat niet klaar met een roze fiets hoewel ik er een nieuwe kan gebruiken. Het enige souvenir aan de dag dat mijn lief en ik besloten om naast lief en leed ook een rekeningnummer te delen valt volgende week in de brievenbus. Twee plastic chipkaarten die we hopelijk niet al te snel verliezen, laat staan noodgedwongen weer moeten inleveren. Twee handtekeningen later worden we met vriendelijkheid en aandrang naar buiten geleid. Dit is serieus. Vanaf nu is het echt.

“Ha, net zo snel als trouwen voor de wet,” probeer ik luchtig. “Jammer dat de receptie achteraf ontbreekt.” Mijn mederekeningbeheerder drukt een kus op mijn voorhoofd en rolt met zijn ogen zoals hij altijd doet als hij me grappig vindt maar ook raar. Thuis knallen we de kurk van een fles uit de kelder. Dat de cava vanaf nu door twee wordt gedeeld is ontegensprekelijk een reden om te klinken.

De eerste verhalenbundel van Pauline was een cadeautje voor haar juf in de eerste klas. Een tweede verzameling is er nooit gekomen dus tot op heden blijft het kleinood een kostbaar bezit. Af en toe jeuken haar vingers en wendt ze zich alsnog tot het toetsenbord. Wie meer van haar wil lezen kan dat in het Engels en best met grote honger op haar blog.