Echt (n)iets voor

Wakkere Nachten

Is dat nu alweer bijna herfstvakantie? Tijd om iets leuks te doen met de kinderen. Naar ‘Sinterklaas en de wakkere nachten’ gaan kijken bijvoorbeeld. Johanna (5) was grote fan.

Ik had al lang het gevoel dat ik eens iets alleen met Johanna wilde doen. Een uitstapje met mijn mooie, middelste dochter. Want wat is er leuker voor een meisje van vijf dan wat exclusieve aandacht van de mama? Euh – exclusieve aandacht, plus de nieuwe Sinterklaasfilm, plus een pizza in de vorm van een berenhoofdje, misschien?

Toen de persvisie van ‘Sinterklaas en de Wakkere Nachten’ bleek samen te vallen met een pedagogische studiedag, was het dan ook snel beslist. Johanna en ik gingen op date. We nestelden ons op een doordeweekse donderdag in de zeteltjes van Kinepolis. Laat die Goedheilige Man maar komen!

‘Sinterklaas en de Wakkere Nachten’ is de tweede Sinterklaasfilm van Stijn Coninx (regie) en Hugo Matthysen (scenario). Wij hadden eersteling Ay Ramon uit 2015 niet gezien, maar dat bleek geen probleem. Het verhaal staat op zich. Een stad in Vlaanderen wordt geplaagd door nachtlawaai. Kinderen en volwassenen kunnen niet slapen – de kranten verdenken Sinterklaas. Hij loopt in deze periode toch over de daken om de brieven van de kinderen te verzamelen? De teneur is:

Kan die Sint verdorie niet wat stiller zijn?

Natuurlijk is Sinterklaas niet de schuldige. De grote kindervriend als boosdoener – dat zou geen al te best (kinderfilm)script zijn… Slechterik van dienst is mevrouw Frutselia, die een winkeltje heeft waar ze slaapmiddeltjes verkoopt. Haar business heeft dus baat bij slapeloze mensen.

Johanna vond de film geweldig. De grapjes zijn aanstekelijk en licht absurd, de acteurs hebben er zin in en

het geheel oogt gewoon heel mooi

– zoals wanneer het paard van de Sint hooi staat te eten in een lichtstraal die binnenvalt door een glas-in-lood-raam van zijn prachtige herenhuis. (Dat beeld deed mij denken aan die foto van Grand Central Station in 1941 door John Collier, maar dit terzijde.) Het verhaal is gemakkelijk te volgen voor de doelgroep. Op een bepaald moment had Johanna – een zeer gevoelig type, moet ik erbij zeggen – wel erg veel medelijden met de arme Sint, die er zo mee inzat dat de kindjes boos op hem waren… Maar uiteraard komt alles goed.

Zelf genoot ik van de hilarische Els Dottermans, die een flamboyante maar zeer sympathieke Conchita Garcia neerzet, huishoudster van de Sint. Altijd leuk, wanneer een Spaanse furie de Sint eventjes de les spelt.

Achteraf gingen Johanna en ik lunchen in een pizzeria. Niet in zo’n fastfoodketen, maar in een zaak met gedekte tafeltjes en een warme pizza-oven in je rug. Nu, ruim twee weken later, vraagt ze voor het slapengaan nog regelmatig ‘wanneer wij nog eens zo’n uitstapje doen’. Wat was dat weer met die kinderhand? Vraag het aan de Sint…

PS: Kurt schreef een brief aan de Sint en Eveline stuurde haar verlanglijstje

PPS: