Persoonlijk

Nieuw jaar, nieuwe blog

En mijn goede voornemen voor 2015 is… een boekenblog beginnen met vriendinnen.

Ik vrees dat een paar mensen uit mijn omgeving met hun ogen gaan rollen als ze van dit plan horen.

Ik ben toch de vriendin/freelancer/mama die regelmatig uit tijdsgebrek verstek laat gaan voor etentjes/ redactievergaderingen/optredens et cetera? En ik heb toch net beslist om na zeven jaar te stoppen als boekenjournaliste van ELLE?

En nu ga ik bloggen? Wablief? Dus ik heb tijd voor niks, maar wel om in de toekomst gratis te recenseren en interviewen terwijl ik daar in het verleden voor betaald werd?

Ik weet het, het klinkt maf. De komende maanden zal ik wel eens uitleggen welke overwegingen er allemaal meespelen.  Daar horen zeker bij:

  1. Het leven is te kort voor slechte boeken.
  2. Maak van je hobby je beroep en je hebt geen hobby meer.
  3. Waar blijft die geweldige, Nederlandstalige boekenblog?
  4. ‘Bloggen is de toekomst’ en andere slogans waarin ik graag geloof.

Barbara

Voorlopig houd ik het bij deze anekdote. Een paar dagen nadat ik voor het eerst met Eveline en Katrien over This Is How We Read had gesproken, was ik in Mechelen. Ik moest op een uur en tien minuten zeven kerstcadeaus kopen en had ook nog niet gegeten. Na een race langs vier winkels plofte ik met mijn tassen en een vol dienblad neer aan een raamtafeltje bij Panos. Mijn gedachten dwaalden onmiddellijk af richting blog. Ik overwoog domeinnamen en categorieën. Ik fantaseerde over slow journalism, massaal enthousiasme voor moeilijke schrijvers en internetdiscussies over onderwerpen met meer gewicht en diepgang dan het achterwerk van Kim Kardashian. Mijn ogen dwaalden over de kerstetalages langs De Bruul, de voorbijgangers en de stadsvuilbak aan de andere kant van het raam, maar ik ZAG alleen de stralende toekomst van onze blog. Toen het tijd werd om verder te gaan, dacht ik er nog net aan dat ik mijn dienblad moest afruimen. Ik dronk mijn koffie leeg, stond op, liep door de deur, kieperde alles keurig in de stadsvuilbak en wandelde weg.

Na een meter of zeven haalde de Panos winkelbediende mij in. Of ik het dienblad uit de vuilbak wilde vissen en binnen op het rek wilde plaatsen? Het was tenslotte eigendom van de broodjeszaak. Ik ben wel vaker verstrooid door een teveel aan enthousiasme, maar dit was toch een nieuwe mijlpaal. Sindsdien ben ik er zeker van. Nieuw jaar, nieuwe blog. Goed idee.