Uitgelezen

Amélie O. en de vermaledijde mode

Amélie O, de Elle modecolumniste, brengt haar boek vol sappige moderoddels, straffe uitspraken en vlijmscherpe kritieken: Amelie O. en de vermaledijde mode. Voluit heet het enfant terrible van de modecolumns Amélie O. de la Tourette, maar u kent haar misschien ook als journaliste Els De Pauw. Haar troeven binnen het modevak? Connecties. Nonkel Karl (Lagerfeld), neef Martin (Margiela), droomprins Raf (Simons), nicht Carine (Roitfeld) en vriendinnen Stella (Mc Cartney) en Suzy (Menkes) zijn slechts enkelen van de vermaarde namen die Amélie tutoyeert. Of staat uit te schelden. Het hangt van de bui af.

En ja beste lezer, dat belletje dat al een tijdje in de hoek van uw hersenpan pingelt, dat gaat over haar eerste boek Zaad op mijn huid. Want eerst schreef Amélie onbeschaamd over seks, tot ze Monsieur Parfait aan de haak sloeg. De propere en vuile lakens van de ménage à deux zouden niet langer buiten worden gehangen, en dus richt Amélie haar pijlen op die andere passie van haar: de Haute Couture en alles wat daaronder bungelt.

Zo haalt Amélie de huidige vertaling van de LBD (Little Black Dress, voor de niet fashionistas onder jullie) onderuit:

Het was Coco Chanel, elle-même, dierbare modeminnaar, die zich sedert eind de jaren twintig van de vorige eeuw on-der meer onledig hield met het bedenken van petites robes noires. Ze rukte de zwarte jurk weg uit de rouwcontext en maakte er door de eenvoudige sterke snit en vooral door de ietwat stoute lengte een ontvoogdingsmiddel voor de krachtdadige vrouw van.

Maar helaas, vandaag associeert ze de LBD met:

Een LBD werkt als een inlegkruisje van een betamelijk merk. Zo veilig als wat. Goed om geurloos, vlekkeloos en karakterloos mee door het leven te schuifelen.

En over hoe hol de letters van sommige modehuizen klinken:

In de modewereld is het de gewoonte om een huis dat ooit opgericht werd door en floreerde onder de gelijknamige ontwerper, tot in de eeuwigheid te laten voortbestaan, middels een seriële opvolging van ontwerpers die volgens het zogenaamde DNA van het merk hun collecties moeten afleveren.

Wat jammer genoeg resulteert in:

Mode verkoopt letterlijk leugens. Miljarden euro’s en dollars worden er gemaakt door te doen alsof. Miljoenen handtassen, mantels, schoenen en parfums worden aan de man en vrouw gebracht als authentiek. Echte Diors. Echte Yves Saint Laurents. Dode letters zijn het.

En, oh, de ondergang van Yves Saint Laurent:

Het meest notoire voorbeeld van groot talent dat zich vergaloppeerde aan verdovende, verruimende en vertroebelende middelen én casual seks was Yves Saint Laurent.

Na een tijd sloegen de plombs door. Yves ging zich te buiten aan allerlei uppers en downers, zodat Bergé (zijn partner, n.v.d.r.) hem weer eens mocht redden van een vroegtijdige dood.

Bon, we kunnen nog even doorgaan, maar we laten graag wat leesvoer over voor u, beste lezer, om zelf te degusteren. Geniet van Amélie’s onbeschaamde stijl, de ronkende Franse toets, de succulente roddels en haar snedige humor. Amélie’s pen is even scherp als de punt van haar stiletto’s en haar immer kritische blik laat geen enkele steek vallen. Even begeerlijk als de nieuwste it-bag.

Amélie O., De vermaledijde mode, Manteau

P.s.: voor de nieuwsgierigen: hier een blik op de boekpresentatie van Amélie O.: