Interview

Lara Taveirne over haar angststoornis

Vanavond installeren Eveline en Kurt zich knus op de zetel van de bib van Willebroek. Ze krijgen hiervoor het gezelschap van  Lara Taveirne en Kris Van Steenberge. Ik ontmoette Lara (De kinderen van Calais en Hotel zonder sterren) afgelopen zomer, in een Brugse koffiebar waar we het hadden over haar angststoornis:

“Als kind was ik wild, ‘als een fiets zonder remmen’ volgens de juf, maar loslaten kon ik niet.  Ik had het al moeilijk om mijn moeder uit te zwaaien aan de schoolpoort. Later evolueerde dat naar een diepe angst om door niemand graag gezien te worden.

Vandaar mijn beroepskeuze: in het theater of met mijn boeken kon ik de kans op liefde vergroten.

Een paar jaar geleden voelde ik me plots slecht op restaurant. Ik dacht dat ik iets verkeerd had gegeten en wist niet dat het een paniekaanval was. De volgende keer dat ik uit eten ging gebeurde het weer. Ik begon excuses te verzinnen en probeerde mijn angst onder controle te houden door restaurants te vermijden maar de paniek werd groter. Het overkwam me op hotelkamers, in winkels…

Ik besefte dat als het zo door ging, ik mijn huis niet meer zou uitkomen.

Dan ben ik in therapie gegaan. Door erover te spreken, kreeg mijn angststoornis een naam. Het was goed om de paniek te benoemen maar na enkele sessies besloot ik om het alleen aan te pakken. Ik keerde terug naar de hotelkamer in Amsterdam waar ik één van mijn ergste paniekaanvallen had. Zo won ik langzaam terrein. Op een dag trok een vriend me mee naar een terrastafeltje in Brugge, hij had honger maar hij verzekerde dat ik niet moest eten. Tijdens ons gesprek scheurde hij af en toe stukjes van zijn croissant en stopte ze in mijn mond. Dat was een doorbraak. Ik at op restaurant en voelde me op mijn gemak.

Ondertussen dateert mijn laatste paniekaanval van twee jaar geleden. De kwetsbaarheid blijft wel diep in mij zitten. Daarom zorg ik voor voldoende structuur. Ik probeer op tijd te gaan slapen want ik weet dat onrust mijn paniek kan triggeren. Ik heb ook geleerd om mijn gedachten te sussen. Weten dat ik het ben die mijn gedachten stuurt, kalmeert me.

Mijn coming out op Charlie heeft me geholpen. Ik kreeg veel reactie. Het was een geruststelling dat ik hierin niet alleen ben. Veel mensen durven niet over hun angsten te spreken omdat ze zo banaal klinken.

Ook veel schrijvers worstelen ermee. Het is alsof onze fantasie zich tegen ons keert.

Op het moment dat de angst de kop opstak had ik enkele jaren permanent voor mijn kinderen gezorgd. Mijn wereld was heel klein en dat maakte me ongelukkig. De wereld was net opnieuw opengegaan, ik had een boek geschreven. Ik was echter bang voor mijn eigen verlangen. Ik vond die grote wereld zo leuk en wilde niet mislukken. Angststoornissen hangen vaak samen met een enorme vrijheidsdrang, met veel willen.

Ik heb geen rem, ik was bang om alles kapot te maken, mijn relatie, mijn gezin dat me zo dierbaar is.”

Dit artikel verscheen in oktober 2017 in Psychologies.

PS. Foto’s zijn van de hand van Barbara en dateren van dit fijne gesprek.